Patterson, James – Belofte maakt schuld
Pattersons uitgever kiest hier niet direct de meest heldere titel, waarschijnlijk omdat de roman in het Engels een nog wonderlijkere titel heeft namelijk “Honeymoon”. Nu vergeet de titel maar, er is zelfs geen sprake van een huwelijksreis in deze thriller. Wel zijn er tal van heftige vrijscènes, met als aantrekkelijk middelpunt Nora Sinclair. Nora gebruikt haar prachtige lichaam als een dodelijk verslavingselixer. Haar dagelijks werk is dat van styliste, maar dat brengt haar in contact met de rijke, knappe mannen. Dat is haar werkelijk bron van inkomsten: erfgename zijn. Daarbij wordt ze voortdurend heen en weer geslingerd tussen haar amoureuze veroveringen in Boston, Westchester en Manhattan. Een prima leven, maar wel vol leugens en bedrog.
Nora noemt het warm onderhouden (of is misschien “heet” een betere term) van al die verschillende relaties “man management”, het vereist flexibiliteit en voortdurende aanpassing van haar en haar werkzaamheden. Dit alles maakt het voor ons als lezer moeilijk om te beslissen of we nu van Nora houden of haar verafschuwen. Dat is ook precies het probleem dat James O’Hara heeft, wanneer hij moet onderzoeken of Nora betrokken is bij een aantal zeer verdachte zaken. In zijn rol als Craig Reynolds maakt hij contact met Nora als verzekeringsagent, dit in opdracht van Susan, O’Hara’s baas bij de FBI. Om de zaken nog een beetje ingewikkelder te maken, is de verhaallijn een tikje verwarrend met een subplot over de “Toerist”.
Ik ga hier niet uitleggen hoe de karakters zich ontwikkelen, om meer van de personages te weten te komen zult u echt “Belofte maakt schuld” zelf moeten lezen. Geloof mij, Nora doet alles om geld te verdienen en O’Hara doet alles om haar tegen te houden. Maar Nora speelt een complex spel met hem waardoor hij dreigt te verliezen. De undercover FBI-agent gaat bijna onderuit, wat zijn imago natuurlijk niet verbetert, maar uiteindelijk is het Nora die alles verliest.
In “Belofte maakt schuld” zijn de dingen niet wat ze lijken. Zelfs de titel is misleidend. Het einde van het verhaal is een beetje abrupt en vlak. Toch is het een fraai geschreven thriller, met een aantal onverwachte wendingen.
“Belofte maakt schuld” is de zesde roman die Patterson schreef met een co-auteur, maar de eerste met Howard Roughan. Omdat er toch vooral veel actie in het verhaal zit, met weinig aandacht voor diepte in de karakters, passen de schrijfstijlen van de beide auteurs goed bij elkaar. Nergens denk ik “dat is van de één en dat is herkenbaar van de ander”. Natuurlijk is er altijd wel een minpuntje. Waarom toch de occasionele en onverklaarbare verschuiving in point-of-view tijdens het verhaal? Dan weer vertelt O’Hara in de eerste persoon, even later wordt hij verhaald in de derde persoon. Wie het weet mag het zeggen. “Belofte maakt schuld” is een goed boek voor op vakantie…
