Maandelijks archief: april 2013

De kommandant

Höss, Rudolf – De kommandant

Bij het hier besproken boek wordt geen “ster-rating” aangeboden.

Rudolf Höss werd kort na de tweede wereldoorlog gevangen genomen en legde deze verbazingwekkende De commandantverzameling van gedachten, opmerkingen en beschrijvingen vast tijdens zijn proces en het wachten op zijn executie. Höss legt duidelijk de geschiedenis, de structuur en de missie van de concentratiekampen (niet alleen Auschwitz) uit. Op allerlei niveaus en in alle aspecten: van blokleider, Kapo en van bewaker. Hij beschrijft zelfs gedetailleerd de voor- en nadelen van het gebruik van honden bij de bewaking. Zijn beschrijvingen van het vergassingsproces zijn fascinerend en schokkend tegelijk. Je voelt je bijna obsceen tijdens het lezen. Alsof je zelf door het kijkgaatje in de deur gluurt, terwijl er onschuldige mensen sterven.  Hij beschrijft de architecturale problemen waarmee rekening gehouden moet worden tijdens het ontwerp  en de bouw van  het crematorium. Het boek bevat naast foto’s ook diagrammen. Höss ontkent zijn rol niet, maar hij valt terug op het oude ‘bevel is bevel’- excuus en voelt zich verraden door de hogere rangen, die hij zo vertrouwde, hoog in de nazipartij.

In zijn verhaal beschrijft hij gedetailleerd collega SS-persoonlijkheden, van Himmler tot gemeenschappelijke bewakers. Er is werkelijk veel te lezen in het boek, te veel.
Höss beweert dat hij is geslagen en gemarteld om hem tot een bekentenis te dwingen. Maar de verbluffende details in zijn boek zijn al een getuigenis op zich. Dat hij probeerde om zijn naam te wijzigen en zich te verbergen na de oorlog, vertelt ons dat hij zich wel degelijk bewust was van zijn niet-verdedigbare gedrag. Hij geeft in zijn boek toe een van de grootste massamoordenaars uit de geschiedenis te zijn.

‘De kommandant’ is geen aangenaam boek. De foto’s die erin zijn opgenomen, zijn vreselijk vooral omdat ze begeleid worden door teksten alsof het een normale biografie betreft. Dit boek is ook moeilijk te bevatten, zeker als je er vanuit gaat dat individuen vooral zelf verantwoordelijk zijn voor de keuzes die ze tijdens hun leven maken. Het tart je bevattingsvermogen als je leest hoe een reeks keuzes en beslissingen iemand kunnen maken tot een van de hoofdrolspelers in de daadwerkelijke uitvoering van de Holocaust.

Wanneer u aan het einde van het verhaal komt, zult u meer begrijpen van deze man, die aan een ondenkbare taak uitvoering gaf. Uw vragen kunnen nooit allemaal worden beantwoord , maar misschien kunt u enig inzicht krijgen in de geest en gedachten van een van de mensen die betrokken was bij de grootste slachting van de 20ste eeuw.

Hoss tijdens proces‘De commandant’ is een ronduit verontrustend boek, dat nog heel lang in uw gedachten blijft spoken.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Non-fiction, Recensies

Je zou zo zeggen

Cheyney, Peter – Je zou zo zeggen

Als John Vallon die bewuste morgen uit zijn slaapkamer komt, ruikt de hele gang naar een duur Frans parfum, Narcisse Noir. Die geur zal hem het hele avontuur, veroorzaakt door Querida Gale, blijven achtervolgen. Op de vreemdste momenten en op de onmogelijkste plaatsen zal hij het  parfum weer ruiken. Die geur overtuigt hem ervan dat de zaak waarmee hij bezig is, dringend moet worden opgelost. Hoe erg Vallon het ook vindt, er moeten blijkbaar doden vallen, zodat de betoverende Madeleine Thorne niet het slachtoffer wordt van een stel chanterende misdadigers. Want daar is John Vallon het met zichzelf wel over eens: Madeleine Thorne moet in leven blijven; met haar heeft hij andere plannen… je zou zo zeggen peter cheyney

Het verhaal leest redelijk weg, maar het plot is flinterdun. Al lezende realiseer je je dat het eigenlijk een ouderwetse detective is, echt ‘old school’. Dat heeft zijn charme, maar gaandeweg is het al zo duidelijk hoe het afloopt, dat je weigert je nog langer door de schrijver bij de hand te laten nemen naar de volgende flauwe, te lange dialoog. Het boek lees je eigenlijk meer als ode aan het genre, dan omdat het werkelijk zo spannend of goed geschreven is. ‘Je zou zo zeggen’ is geen beste koop en terecht vinden we het boek vooral tweedehands. Volgens mij meer iets voor de liefhebber van klassieke detectives.

Cheyney is de auteur van zogenaamde hard-boiled korte verhalen en romans in Amerikaanse stijl, waarvan sommige werden bewerkt voor verfilming. De Franse filmmaker Jean-Luc Godard eigende zich Cheyney’s karakter Lemmy Caution toe voor de sciencefictionfilm Alphaville, une aventure de etrange Lemmy Caution.
Hoewel zijn romans bij miljoenen verkochten tijdens zijn leven, is Cheyney nu bijna vergeten en zijn zijn werken meestal uitverkocht of in de tweedehandsboekhandel te vinden. Cheyney leefde net als zijn personages, werkte hard, maar de levensomstandigheden van een snel en slordig leven braken hem op. Naast zijn literaire vaardigheden was hij schermer, golfer, schutter en jiu-jitsu-expert.

peter cheyneyZijn biografie werd geschreven door Michael Harrison: Peter Cheyney: Prins of Hokum (Londen: Spearman, 1954). Cheyney werd begraven in Putney Vale.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Recensies

De stenen kist

Eriksson, Kjell – De stenen kist

Wat op het eerste gezicht een Zweeds gezinsdrama lijkt, ontpopt zich als een moordzaak met internationale De stenen kist Kjell Erkssonvertakkingen. Josefin Cederén en haar dochtertje Emily vinden de dood op een landweggetje. Echtgenoot Sven-Erik Cederén, eigenaar van het medisch onderzoeksinstituut MedForsk, wordt ervan verdacht hen opzettelijk te hebben aangereden. Als hij enkele dagen later dood wordt gevonden, denkt de politie dat hij zich van het leven heeft beroofd. Een overval op een tv-station verandert de zaak. Activisten dwingen een nieuwslezeres een brief voor te lezen, waarin ze van MedForsk eisen onmiddellijk te stoppen met illegale dierproeven. Voor rechercheur Ann Lindell hét signaal om het onderzoek naar de dood van de Cederéns te heropenen.

Kjell Eriksson vindt Ann Lindell een heel gewone Zweedse vrouw. Ze haat onrechtvaardigheid en dus ging ze werken  bij de politie. Ann – zo’n 35 jaar – mag haar leidinggevende wel en heeft privé problemen zoals de meeste mensen. Eriksson: “Dus nogal normaal”.
Hij vindt zichzelf geen ‘bewuste’ schrijver: “Ik begin en kom dan ergens uit,” dus zijn uitgever heeft het daar wel eens moeilijk mee. Eriksson bewondert de  schrijvers Sven Delblanc, Kerstin Ekman en Torgny Lindgren. Zij vertegenwoordigen voor hem een realistische verteltraditie. Vanuit zijn achtergrond als tuinier heeft de schrijver een bijzondere interesse voor landschap en natuur. De natuur is zijn grote inspiratiebron. Vooral de rust en de stilte geven hem kracht. Misschien is het voor hem zelfs wel de essentie van het bestaan… Bron: interviews bij Schwedenkrimi.

De term literaire thriller is aardig gemeengoed vandaag de dag. Ik denk dat “De stenen kist” een boek is dat echt voldoet aan de criteria hiervoor. Het heeft een boeiende verhaallijn en om tot het plot te komen, leren we de verschillende karakters door en door kennen, vooral die van hoofdpersoon Ann Lindell. Voor de hardcore krimi-lezers weidt het boek misschien te veel uit, vooral de problemen en de zorgen van Ann beslaan de nodige pagina’s. Het plot is echter consequent en goed te volgen. Kortom, het verhaal heeft een goede afronding. Het thema  milieuterrorisme is zeer actueel en het geweld wordt terughoudend gebracht. Juist omdat Kjell Eriksson met ons allerlei zijpaden bewandelt, krijgt het verhaal bovendien reliëf en diepgang.

Kjell Eiksson

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Literatuur, Recensies, Thrillers

Gifdochters

Kerkhoven, Els – Gifdochters

Rosalie woont alleen in een appartementencomplex. Ze heeft vriendinnen, een ex en zit op een fotoclub.Omslag Gifdochters Haar moeder woont in Frankrijk en Rosalie is opgegroeid en opgevoed, samen met haar achterneef Felix, bij haar oma. Vrijdag 17 april begint voor Rosalie heel gewoon, ze is juffrouw in het basisonderwijs en helpt een leerlingetje, corrigeert werk in het lokaal, geeft de plantjes water. Als ze thuiskomt, blijkt de zus van haar oma, Hélène, te zijn overleden.
Vanaf dat moment komt het verhaal in een stroomversnelling, blijkt niemand meer wie hij aanvankelijk was en staat haar leven op zijn kop. Ze ontdekt dat in haar familie moordenaars zitten die allemaal een onbedwingbare behoefte hebben te moorden. Het zijn allemaal vrouwen. Rosalie vraagt zich af of ook zij behept is met dat gen.

Els Kerkhoven weet als geen ander de lezer steeds op het verkeerde been te zetten. Het boek start met een proloog waarin, samen met het eerste hoofdstuk, alle ingrediënten zitten voor een spannend verhaal. Knap gedaan! Het verhaal heeft vaart en is over het algemeen geschreven in een vlotte, toegankelijke stijl. Een enkele keer heb ik mijn wenkbrauwen opgehaald: soms is de Els Kerkhoven 2geloofwaardigheid zoek en de schrijfstijl is niet altijd even boeiend. Voor mij verdient een roman het predicaat literair als het geschreven is in smaakvol woordgebruik dus ik zou het geen literaire roman willen noemen. Echter literair en smaakvol zijn beide subjectieve begrippen… Kerkhoven werd in 2009 winnares van de Libelle Spannende Verhalenwedstrijd. Gifdochters is haar debuut, een prima debuut en zeker, het smaakt naar meer!

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Recensies, Thrillers

Nooit vergeten

Gerrard, Nicci – Nooit vergeten

Op de omslag staat “roman” maar het leest als een thriller. Van het begin tot het eind is het verhaal doortrokken van een onderhuidse spanning. Omslag Nooit vergetenLang blijft de lezer in het ongewisse omtrent de verdwijning van Johnny Hopkins, een achttienjarige, rustige, prettige jongen die nog bij zijn ouders thuis woont samen met zijn jongere zusje Mia. Zijn oudste zus Tamsin woont sinds een paar jaar op zichzelf.
Het boek begint met een soort voorwoord, een epiloog met daarin kenmerken van een proloog. Van “Naderhand zouden de mensen die van Johnny Hopkins hielden ieder op hun eigen manier beschrijven hoe de gebeurtenis hun wereld had veranderd” tot “De dag dat hij was vertrokken en dat zij op de stoep had staan zwaaien tot hij uit het zicht was verdwenen.”

De verdwijning van een kind werkt verwoestend op de naaste familie, de vrienden- en kennissenkring, de buurt. Dat weet Gerrard uitstekend te verwoorden. Ze pelt moeder Isabel, vader Felix en dochter Mia laag voor laag af en schetst respectievelijk de waanzinnige eenzaamheid, de kilometers diepe krater van verdriet en machteloosheid, de sluipende, groeiende angst zich te binden aan een ander.
Hun wereld staat maanden, jaren stil maar de rest van de wereld gaat verder. Gerrard beschrijft hoe ieder de draad weer probeert op te pakken. Meestal zijn dat mislukte pogingen die er voor de buitenwereld aardig uitzien maar van binnen blijven de personen gehandicapt, is het zwart en bestaan nog altijd de kraters.

Nicci Gerrard1Ik heb vroeger – in de vorige eeuw –  veel boeken van Nicci French gelezen, lekker makkelijk. Aanvankelijk hadden ze een gouden schrijfformule die me op een gegeven moment begon te vervelen. Het werd allemaal wel erg voorspelbaar. Het schrijversduo is later solo verdergegaan maar kon me niet meer echt bekoren. Dit boek echter vind ik goed. Het leest gemakkelijk, de stijl is verzorgd en het taalgebruik is boeiend en verrassend rijk. Als ik u was, zou ik het lezen. Niet vergeten.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Recensies