Eriksson, Kjell – De stenen kist
Wat op het eerste gezicht een Zweeds gezinsdrama lijkt, ontpopt zich als een moordzaak met internationale 
vertakkingen. Josefin Cederén en haar dochtertje Emily vinden de dood op een landweggetje. Echtgenoot Sven-Erik Cederén, eigenaar van het medisch onderzoeksinstituut MedForsk, wordt ervan verdacht hen opzettelijk te hebben aangereden. Als hij enkele dagen later dood wordt gevonden, denkt de politie dat hij zich van het leven heeft beroofd. Een overval op een tv-station verandert de zaak. Activisten dwingen een nieuwslezeres een brief voor te lezen, waarin ze van MedForsk eisen onmiddellijk te stoppen met illegale dierproeven. Voor rechercheur Ann Lindell hét signaal om het onderzoek naar de dood van de Cederéns te heropenen.
Kjell Eriksson vindt Ann Lindell een heel gewone Zweedse vrouw. Ze haat onrechtvaardigheid en dus ging ze werken bij de politie. Ann – zo’n 35 jaar – mag haar leidinggevende wel en heeft privé problemen zoals de meeste mensen. Eriksson: “Dus nogal normaal”.
Hij vindt zichzelf geen ‘bewuste’ schrijver: “Ik begin en kom dan ergens uit,” dus zijn uitgever heeft het daar wel eens moeilijk mee. Eriksson bewondert de schrijvers Sven Delblanc, Kerstin Ekman en Torgny Lindgren. Zij vertegenwoordigen voor hem een realistische verteltraditie. Vanuit zijn achtergrond als tuinier heeft de schrijver een bijzondere interesse voor landschap en natuur. De natuur is zijn grote inspiratiebron. Vooral de rust en de stilte geven hem kracht. Misschien is het voor hem zelfs wel de essentie van het bestaan… Bron: interviews bij Schwedenkrimi.
De term literaire thriller is aardig gemeengoed vandaag de dag. Ik denk dat “De stenen kist” een boek is dat echt voldoet aan de criteria hiervoor. Het heeft een boeiende verhaallijn en om tot het plot te komen, leren we de verschillende karakters door en door kennen, vooral die van hoofdpersoon Ann Lindell. Voor de hardcore krimi-lezers weidt het boek misschien te veel uit, vooral de problemen en de zorgen van Ann beslaan de nodige pagina’s. Het plot is echter consequent en goed te volgen. Kortom, het verhaal heeft een goede afronding. Het thema milieuterrorisme is zeer actueel en het geweld wordt terughoudend gebracht. Juist omdat Kjell Eriksson met ons allerlei zijpaden bewandelt, krijgt het verhaal bovendien reliëf en diepgang.
