Maandelijks archief: maart 2018

Huis van herinneringen

Gerrard, Nicci – Huis van herinneringen

De broze, bijna blinde Eleanor wordt binnenkort 95 jaar. Haar kinderen vinden het beter dat zij naar een verzorgingshuis gaat in plaats van in het grote huis te blijven, waar zij met wijlen haar man Gil en hun kinderen woonde. Zij willen alles in huis wel sorteren en opruimen maar Eleanor gaat daar dwars voor liggen. Peter, een vriend van een van haar kleinzoons, zit op dat moment vol liefdesverdriet en verwarring en wil wel een time-out. Hij komt de oude dame helpen. Tussen die twee groeit een bijzondere vertrouwensband en als Peter stuit op vreemde, hartstochtelijke brieven opent Eleanor haar hart en vertelt hem haar hele geschiedenis: over de oorlog, de vaak moeilijke omgang met haar ouders en haar halfzusje Merry en over de liefde. Welk duister geheim draagt zij met zich mee? In hoeverre verandert een mens als hij de belangrijkste beslissingen en gebeurtenissen uit een ver verleden met zich mee torst en niet deelt? Of uiteindelijk wel?

Gerrard schreef een roman die aanvankelijk in de eerste versnelling doordobbert, bijna saai zelfs. Toch weet ze in de tweede helft van het boek een niet-aflatende, onderhuidse spanning te creëren waardoor het verhaal je stevig in zijn greep krijgt, én houdt: het boek moest uit. De manier waarop Gerrard de lezer meeneemt in het verleden van Eleanor is ronduit knap. Verleden en heden wisselen zich moeiteloos af. Deze verteltrant met zijn lange flashbacks, die Gerrard met name hanteert tijdens de gesprekken met Peter, neigt naar een ‘raamvertelling’.
Hoofdpersoon Eleanor is neergezet als een krachtige persoonlijkheid in tegenstelling tot haar labiele halfzusje Merry. Ook schept Gerrard een forse tegenstelling tussen de twee geliefden van Eleanor: de keurige dokter Gil en de kleurige Michael. Het allesomvattende thema is het verleden, de herinneringen. Dat maakt je rijk, vormt je en kan je troost bieden. Aan het eind van je leven neem je afscheid van alles en iedereen om je heen en kun je ook terugkijken op je eigen huis van herinneringen.

De wat te rustige eerste helft en een paar vergezochte wendingen ten spijt, een lekker leesbaar boek.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Literatuur, Recensies

Doodverf

Heijden, van der, A.F.Th. – Doodverf

In de proloog spuugt Gesù, een verdorven Italiaanse kidnapper van baby’s in de Gouden Driehoek, een venijnige, ontluisterende tirade uit over het even verdorven Nederland… De toon is gezet.
De drie vrienden Albert, Flix en Thjum trekken al hun hele leven met elkaar op. Albert verdient de kost met het smokkelen van brieven, later van jonge kinderen naar Nederland voor zijn opdrachtgever Gesù. Flix is een homoseksuele kunstenaar en streeft bezeten naar de ultieme vorm van hyperrealisme. Het ‘doodsmuseum’ van Pompeii met afgietsels van echte, gestorven mensen, is zijn grote voorbeeld. Hij experimenteert met windsels gedrenkt in gips waarmee hij de proefpersoon volledig bedekt op de neusgaten na. Thjum is acteur, verliefd op Flix en wil wel als proefpersoon dienen voor het morbide kunstenaarsproject. Keer op keer laat hij zich in de windsels wikkelen, speelt een sterfscene en wordt op het allerlaatste moment opengeknipt. Doel is dat Flix van het gestolde gips een afgietsel maakt dat de meest realistische kunst moet verbeelden. Maar hoe ver wil de kunstenaar gaan? En hoe valt de verhaallijn kidnapping van levende en dode waar te passen in het hyperrealisme van Flix?

Doodverf was eerder als verhaal gepubliceerd in zijn romancyclus De tandeloze tijd. Van der Heijden heeft het er uitgelicht en aangevuld. De voorletters van de hoofdpersonen komen niet toevallig overeen met die van de schrijver. Wat beoogt de auteur hiermee? Het antwoord is waarschijnlijk dat Van der Heijden met het verhaal de lezer met wezenlijke, ethische vragen wil confronteren rondom het streven naar ultieme kunstuitingen. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat levens worden opgeofferd ten behoeve van de kunst?
Het verhaal is onderverdeeld in vele hoofdstukken en elk hoofdstuk draagt de naam een persoon in steeds afwisselend perspectief.

Het is een ongelooflijk boek, aanvankelijk wat saai, later met een continue onderhuidse spanning, rauw en heftig, op het laatst afgrijselijk. Het verhaal heeft thrillerachtige aspecten maar is geen thriller, eerder een literaire roman zonder enig romantisch tintje.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Literatuur, Recensies

Liefdesdood

Boogaard, vande, Oscar – Liefdesdood

Vera, dochtertje van Oda en Paul, verdrinkt in het zwembad van de buren Inez en Hans. Oda heeft Vera, zoals ze wel vaker doet, afgezet bij buurvrouw Inez. Ontsteld gaan ze later gedrieën naar het mortuarium in het ziekenhuis waar Vera is gebracht en volslagen in shock verlaat Oda het pand. Een dag later staat ze verslagen en verdrietig voor hun neus met twee koffers.

Zeven jaar later komt Paul – luitenant-kolonel – vanuit Paramaribo terug naar huis, naar Oda van wie hij zielsveel houdt. Hij laat Bakabana, met wie hij samenleefde, en haar dochter Jane achter. Oda weet dat hij het bed met haar deelde. Oda is inwendig woest. Ze vond het alleen zijn prima en moet nu weer rekening houden met haar man. Ze verbant hem naar de oude kamer van Vera. Hun gedrag verandert van liefdevol naar onwaarachtig en Oda trekt zich terug. Lieve, mooie Oda naar anderen maar naar Paul een ijskonijn. Dan breekt er bij Inez en Hans brand uit en vraagt Inez of hun pas aangenomen dochter Daisy (15 jaar en puberstreken) zolang bij hen mag wonen. Met haar komst wordt de sfeer broeierig; zowel Paul als Oda bloeien ook op: er is weer een kind om van te houden maar niet voor lang… Waar begint liefde, hoe sterk is die en houdt dat ooit op?

Een boeiende roman uit 1999 en nog niets aan kracht ingeboet. Van den Boogaard is een begenadigd schrijver. Hij weet sferen te creëren die alles zeggen over wat er zich concreet afspeelt terwijl hij de werkelijke situatie nauwelijks beschrijft. Het hoofdthema is de verwerking van de dood van een kind. “Aan een kind kun je je warmen als aan een prettig haardvuur.” Als het kind er niet meer is, dooft het vuur. Het verhaal gaat ook over de liefde tussen ouders en tussen mensen onderling. Over de onvoorwaardelijke liefde waar langzaam wantrouwen, afstand, voorzichtigheid en boosheid in kan sluipen. Soms door de halfslachtige, meegaande houding van de ander, soms door de stilte, door knagend verlangen. Gaat dan de liefde dood?

Een verhaal van formaat al zijn het maar 172 pagina’s.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Literatuur, Recensies