Maandelijks archief: december 2020

Het meisje in de trein

Hawkins, Paula – Het meisje in de trein

Rachel treint elke dag op en neer van Ashburg naar Euston door een Londense buitenwijk en geniet van de voorbijglijdende Victoriaanse huizen. Eén huis boeit haar extra, nummer 15, omdat ze daar zelf heeft gewoond. Ze kent het huis, ziet de bewoners zich verplaatsen, geeft hen namen: Jason en Jess, en fantaseert over hun levens.

Rachel is een notoire drinker en woont in bij Cathy omdat haar relatie met Ton is gestrand. Ton woont nu samen met Anna en hun dochtertje Evie. Op een dag ziet ze een vreemde man, die Jess kust en vanaf dat moment verandert haar leven. Ze voelt zich obsessief betrokken bij de bewoners en wil hoe dan ook uitzoeken wat Jess bezielt, waar Jason is en wie die man is. Ze zoekt ze op, gaat zich bemoeien met de levens van Megan (Jess), Scott (Jason), ex Ton en Anna. De kus en de afwezigheid van Scott blijken de ingrediënten voor Rachels barre speurtocht, die fors gepaard gaat met grote hoeveelheden alcohol, misstappen, ongelukken, gaten in haar herinnering en leugens. Had Rachel niet beter in de trein de andere kant op kunnen kijken?

Het verhaal neigt het meest naar een psychologische thriller. Het is een geschiedenis die pagina’s lang op gang moet komen en zich dan ontpopt tot een bizarre thriller. Thema’s zijn o.a.: de verderfelijke invloed van alcohol en vreemdgaan. Het verhaal wordt verteld door afwisselend Rachel, Megan en Anna in een eveneens wisselend tijdsperspectief. De ruimtes tussen vertellers en tijdspannen zijn goed gedoseerd zodat je niet verdwaalt tussen de personages en de gebeurtenissen wat nogal eens voorkomt bij boeken met meerdere vertellers.
Is het een goed boek? In 2015 kreeg het vijf sterren in de jaarlijkse thrillergids van Vrij Nederland, men was euforisch. Ik iets minder. Het kostte me moeite de eerste 70 pagina’s door te worstelen, daarna komt het verhaal op gang en uiteindelijk kon ik het niet meer wegleggen, zo spannend. Een diesel dus.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Recensies, Thrillers

De kleine blonde dood

Büch, Boudewijn – De kleine blonde dood

Het jongetje Boudewijn gaat voor het eerst met zijn klas op schoolreis naar de grens van Nederland en Duitsland. Zijn vader, een geboren Duitser met het PTSS-syndroom, bindt de meester op het hart dat Boudewijn niet over de grens mag stappen. Verdiept in het vangen van een Duitse vlinder, mede om zijn vader te plezieren, rent Boud de grens over, toont thuis trots de vlinder waarop pa deze tot afgrijzen van zijn zoontje doodtrapt.

15 jaar daarna gaat Boudewijn met zoontje Micky naar de dierentuin, laat hem zorgeloos overmatig snoepen, neemt hem ook mee naar een nichtenbar en naar vrienden waarna Micky alles onderkotst. Eenmaal thuis ligt Mieke, Micky’s moeder, zwaar dronken op de bank. De ouders gaan flink tegen elkaar tekeer.
De vader van ‘Boud’ sterft aan een overdosis bloedverdunningsmiddelen. Micky sterft na een val van de trap. Beide gebeurtenissen bezorgen Büch onpeilbaar verdriet…

Bovengenoemde scenes staan voor de wijze waarop de gebeurtenissen worden beschreven. Het boek is grotendeels een autobiografische roman. De hoofdstukken spelen zich afwisselend af in verleden en ‘heden’ met resp. Boudewijn als kind en als vader van Micky. Büch heeft een heel directe, onverbloemde schrijfstijl waardoor je op hartverscheurende wijze leest over zijn relatie met zijn vader, zijn afgang bij klasgenootjes, zijn plek in het gezin. De vader, die – ooit knap en alom geliefd door zijn heldendaad Nederland te hebben verdedigd tegen Duitsland – verdwijnt in een door de oorlog verknipt karakter. Thema’s zijn: het innerlijk woeden van een traumatische ervaring en de ondanks alles onvoorwaardelijke, diepe liefde van een ouder voor zijn kind.
De titel slaat op een beschuldigende uitspraak van Büch richting Micky’s moeder: ”Soms schrik ik ’s nachts wakker van het idee dat je een auto-ongeluk krijgt. En dan is die kleine blonde dood.”
Het zijn jeugdverhalen en verhalen van Büch als vader geschreven in schitterend proza. Net als zijn vader torste Büch een traumatisch verleden met zich mee. Na zijn dood in 2002 bleek dat hij de dood van Micky had verzonnen, hoewel vrienden overtuigd waren van zijn oprechte, diepe verdriet.

Deze herziene, uitgebreide editie van ‘De kleine blonde dood’ (1995), een aangrijpend en zijn meest succesvolle verhaal.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Literatuur, Non-fiction, Recensies

Doodsangst

Hoffman, Jilliane – Doodsangst

Het gezin met de dertienjarige Lainey is bekend bij de lokale politie: moeder veelal buitenshuis aan het werk en stiefvader handtastelijk naar de beide dochters. Als Lainey verdwijnt, is het voor Bobby Dees meer dan gewoon een onderdeel van zijn politietaak. Voor hem is een dergelijke verdwijning persoonlijk, omdat hij precies weet wat een gezin dan doormaakt. Zijn dochter wordt ook vermist.

Agent Bobby Dees staat al meer dan een decennium aan het hoofd van het moeilijke Crimes Against Children (CAC), een team van de afdeling in Miami. Dees is er niet zo zeker van dat het hier om een gewoon weggelopen meisje gaat. Hij heeft een griezelig vermogen om de vermiste kinderen te vinden en ze terug naar huis te brengen. Dikwijls levend, soms overleden. Zijn angst is dat Lainey het slachtoffer is van een ‘internet-pedofiel’ en wanneer vreemde handgeschilderde portretten van andere mogelijke slachtoffers naar een lokaal televisiestation worden gestuurd, beseft hij dat ze misschien niet de enige is….

‘Doodsangst’ is een typisch Amerikaanse politiethriller, eigenlijk is dat wel prettig want daardoor blijft het boek toch een beetje op afstand. Het kost wat tijd om in het verhaal te komen, maar eenmaal ondergedompeld neemt Hoffman je onverbiddelijk mee. Het is zonder meer een pageturner.

‘Doodsangst’ is goed opgedeeld in het persoonlijke verhaal van Bobby Dees, dat van Lainey en de hunkering naar publiciteit van de ontvoerder. Jilliane Hoffman schrijft zo realistisch, dat je je zorgen begint te maken over het internetgedrag van je kinderen of kleinkinderen.

‘Doodsangst’ van Jilliane Hoffman raakt aan de werkelijkheid, is spannend en goed geschreven.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Recensies, Thrillers

Aardwind

Holdstock, Robert – Aardwind

Elspeth Mueller is een onderzoekster met als werkterrein de barre planeet Aeran. De kern van haar onderzoek betreft de overeenkomst van oude tekens die ze daar heeft ontdekt, ze vertonen grote gelijkenis met oude druïde-tekens in Ierland op Aarde. De bewoners van Aeran, oud-kolonialisten van de Aarde, hebben alle herinnering aan het verleden verloren en Elspeth vreest dat de omstandigheden op de planeet hieraan debet zijn.

Ook Peter Ashka komt naar Aeran, maar zijn missie is volkomen anders. Hij komt om de planeet te inventariseren voor de nieuwe machthebbers van de melkweg, die deze rol van de oude Aarde hebben overgenomen.

Elspeth weet dat je maar een beperkte tijd op Aeran kan doorbrengen, om vrij te blijven van het verval van herinneringen, maar door de komst van het vaartuig van Ashkan wordt haar schema verstoord en moet ze langer op de planeet blijven, met alle consequentie van dien. Ze waarschuwt Ashka en zijn bemanning, maar de angst voor de autoriteiten is groter dan het geloof in Elspeths research. Beiden ondergaan ze op verschillende wijze het onherroepelijke proces van vergeten… 

Beoordeel ‘Aardwind’, een van de vroege romans van Robert Holdstock, niet op de zeventiger jaren pocketdruk. Het is een mooi, maar lastig te lezen boek. In wezen bereikt Holdstock in grote delen van het verhaal een literair niveau, iets wat je zelden tegenkomt in SF. De geïmpliceerde etniciteit van de hoofdrolspeler en haar schijnbare status als slachtoffer geven het verhaal al snel een onverwachte lading. Dat het verhaal gesitueerd is ‘ergens in de toekomst’ en ‘ergens in het heelal’ helpt ons als lezer niet echt om het langzaam opbouwende plot een plaats te geven. ‘Aardwind’ vecht met ons ingeworteld  gevoel voor tijd en plaats. Binnen de geschreven reality van de wereld Aeran lijkt het of Holdstock speculeert over hoe we anders zijn dan onze verre voorouders, misschien door wat we hebben verloren, maar toch dankbaar kunnen zijn daarvoor. Er gebeurt veel in het verhaal, het laatste hoofdstuk relativeert alles. ‘Aardwind’ van Robert Holdstock, stof het boekje nog eens af, absoluut de moeite…

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Literatuur, Recensies, SF & Fantasy

Blindgangers

Hermsen, Joke J. – Blindgangers

Een groepje bijna vijftigers reist vanuit Amsterdam naar een zomerhuis in Drenthe om daar het jubileum van hun studentenclub filosofie ‘Nil Desperatum’ (Gij zult niet wanhopen) te vieren. 

Bas is getrouwd met Anna, ze hebben twee kids die in de eindexamenklas zitten. Iris en Johan zijn beheerst gescheiden en hebben een studerende dochter. Reindert is gescheiden van zijn vrouw Medy en heeft twee dochters die bij Medy wonen, hij heeft nu een relatie met Ella die een zoon heeft. De laatste die afreist is Det, ze is single en schrijft gedichten.

Omdat Hermsen er voor gekozen heeft om de personages als proloog aan ons lezers voor te stellen is het, voor de lezer met een goed geheugen, al vrij snel duidelijk wie waarvoor staat en dat helpt om het trage verhaal op gang te brengen. Wanneer de groep is aangekomen in het huisje in Wapse, blijken de verschillen tussen de oud-vrienden groot te zijn. Het is de verdienste van Anne dat alles logistiek goed loopt, terwijl Det voortdurend op haar hoede is om pijnlijke onderwerpen te omzeilen. Al snel wordt  de groep geconfronteerd met het harde gegeven, dat ze geen van allen in het nu zijn geworden wat ze indertijd hadden gehoopt en dat de onderlinge verschillen pijnlijk groot zijn…

Wat ‘Blindgangers’ van Joke J. Hermsen zo anders maakt, is het ontbreken van een herkenbaar plot in haar roman. Het is een bijna ‘Italiaans’ filmverhaal, eigenlijk gebeurt er weinig. De karakters van Hermsen zijn het verhaal. Zelf geeft de schrijfster weinig input, ze observeert en laat ons als lezers zelf onze conclusies trekken. Daniëlle Serdijn, gaf in de Volkskrant een ‘pittige’ recensie over ’Blindgangers’; “Borrelpraat” en “klaag-feminisme” schrijft ze. Koen Schouwenburg is het in zijn recensie in het “literair weblob TZUM” volkomen met haar oneens; “‘Blindgangers is een intelligente, goede roman” en “in de beginhoofdstukken staan zinnen die zeker een nominatie verdienen voor de Tzum-prijs”. Er blijft ons dus maar één ding over; het zelf lezen van ‘Blindgangers’ en onze conclusie trekken. Precies wat de auteur, volgens mij, voor ogen stond… 

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Literatuur, Recensies