Alder-Olsen, Jussi – De Fazantenmoordenaars
Als rechercheur Carl Mørck hoofd wordt van ‘afdeling Q’, een speciale afdeling van de Deense politie voor onopgeloste zaken, wordt dat door zijn collega’s opgevat als een manier om hem ‘niet in de weg te laten lopen’. Het feit dat Carl de baan serieus neemt, is dan ook een verrassing voor zijn superieuren. Na het succesvol oplossen van een eerste case (‘De vrouw in de kooi’, het eerste deel van de Q-serie) bevestigt dat tot Carls eigen verbazing zijn reputatie. In ‘De Fazantenmoordenaars’ graaft Carl, tot ongenoegen van enkele van zijn meerderen, nog dieper.
In 1987 worden de verminkte lichamen van een broer en zus gevonden in een zomerhuisje in de buurt van Rørvig, in Noord-Seeland. Uit het politieonderzoek blijkt dat de dader gezocht moet worden binnen een groep kostschool-leerlingen, afkomstig uit de rijkste kringen van het land. Er is echter onvoldoende bewijs en de zaak verdwijnt in de doofpot. Een aantal jaren later belandt het onderzoek op het bureau van Carl. In eerste instantie denkt hij dat het daar per ongeluk terechtgekomen is, maar al snel blijkt dit niet het geval en hij realiseert zich dat er indertijd iets heel erg fout is gegaan. Samen met zijn assistent Assad, een Syrische immigrant, begint hij een onderzoek dat hen in aanraking brengt met alle lagen van de Deense maatschappij…
Wie van een ‘who-dun-it’ thriller houdt komt in ‘De Fazantenmoordenaars’ misschien wat minder aan zijn trekken. De ‘who’ is vrijwel vanaf het begin van het boek bekend. Maar de manier waarop Alder-Olsen het verhaal voor ons ontrolt is briljant. Mørck en zijn team nemen ons als lezers mee in een zaak ‘met een aangebrand randje’. Er is humor tussen de teamleden, zonder dat dit overdreven wordt, er zijn subplots die de spanning behoorlijk opdrijven en je voelt onderstromen in het verhaal die de realiteit daarvan verhogen. Kortom, ‘De Fazantenmoordenaars’ van Alder-Olsen is een detective/thriller die ik beslist kan aanraden.
