Riley, Lucinda – De geheimen van de kostschool
Op St. Stephen’s School in Norfolk sluipt iemand het slaapgebouw Fleat House binnen. De volgende dag wordt leerling Charles Cavendish dood in zijn kamer gevonden. Inspecteur Jazz Hunter krijgt opdracht de zaak te onderzoeken. Eigenlijk heeft ze er niet veel zin maar als ze de ontroostbare moeder van Charles spreekt, ziet ze geen weg terug en gaat op zoek naar de waarheid. Jazz komt steeds meer te weten van wat zich afspeelt binnen de muren van de school met rector Robert Jones als bewaker van het ‘fort’. Hij is als de dood dat de reputatie van zijn exclusieve school aan gort gaat, bang om jongens van gegoede families te verliezen. Jazz moet zich door heel wat obstructies heen werken en krijgt te maken met een duister verleden en hartverscheurende geheimen waardoor het onderzoek almaar uitdijt en meerdere moorden volgen.
Deze misdaadroman bevat een echt Riley-verhaal: onderhoudend, razend spannend van begin tot eind en zeer leesbaar door haar ongeëvenaarde schrijfstijl. Haar familie gaf na haar dood het boek in 2021 uit. Zoon Harry in ‘Woord vooraf’: “Het is Lucinda’s werk geschreven in 2006.”
De karakters van de mensen zijn uitstekend uitgewerkt. Je kent ze van haver tot gort, weet hun goede, minder goede en slechte eigenschappen en krijgt ondanks alles begrip voor de soms laakbare situaties die zij veroorzaken. De hoofdpersoon is inspecteur Jazz Hunter, een knappe jonge vrouw met een prachtig karakter, een rots in de branding te midden van angst, tumult en waanzin.
Het verhaal is chronologisch opgezet en indien nodig stapt Riley even het verleden in.
Heel knap gaat zij om met opbouw van spanning. Door het complete boek en zeker in het begin worden bijna elk hoofdstuk én binnen het hoofdstuk passages afgesloten met een cliffhanger, een open plek, die nopen tot dóórlezen.
Meerdere motieven liggen aan het verhaal ten grondslag. Wraak is er een van, maar wraak komt nooit alleen. Het wordt in dit verhaal gevoed door afschuw, angst, wanhoop, verloren liefde. Een ander motief als doorzetten en nooit opgeven verwoordt Lucinda’s familie zelf: “Gooi de handdoek nooit in de ring – dat deed Lucinda ook niet”.
