Gerritsen, Tess – Alarmfase rood
Emma Watson is een briljant arts en daarnaast ook astronaut. Het blijkt een vrouwonvriendelijk beroep; ze voelt zich regelmatig gediscrimineerd. Maar eindelijk komt haar droom uit: zij gaat de ruimte in om er onderzoek te doen naar levende wezens. Haar, binnenkort ex, man Jack McCallum is eveneens astronaut maar blijft wegens gezondheidsklachten aan de grond. Na de lancering wordt in het ruimtestation een van de bemanningsleden ziek. Een onbekend eencellig organisme blijkt de oorzaak te zijn. Als dit uiteindelijk de rest van de bemanning ook infecteert, verandert de missie in een angstaanjagende horrorsituatie die volledig uit de hand loopt. Emma laat niets na om de astronauten te redden, maar het is vergeefs. De een na de ander sterft onder haar handen.
Jack McCallum weet uiteindelijk buiten de NASA om een reddingsmissie te organiseren maar of deze succesvol wordt, is de vraag. Iedereen in het ruimtestation is dood en ook Emma zweeft stuiptrekkend in het ruimtestation …
Het verhaal begint met een hoofdstuk dat speelt op de zeebodem bij het Galapagos Rif waarna het twee jaar later wordt vervolgd op een andere plek. Van begin af aan is het een zeer onderhoudend, daarna een spannend tot en met een zinderend spannend verhaal. Je raakt aan het boek ‘gekluisterd’. Het wordt wel een techno-thriller, een realistische, medische thriller en een vrouwenthriller genoemd. Ik hou het op een thriller, met technische en medische aspecten die een logisch onderdeel vormen in het verhaal.
De verhouding tussen Emma en Jack vond ik wat onbegrijpelijk. Na het aanvankelijke plan te scheiden herenigen de twee zich weer. Ach ja, de liefde. Wellicht is de ruimtereis heen en terug een metafoor hiervoor. Het boek bestaat uit zes delen: De Zee, De Lancering, Het Station, De Ziekte, De Lijkschouwing, De Oorsprong en, opnieuw, De Zee.
Op weg naar het einde weet Gerritsen heel knap alle losse eindjes bijeen te brengen in het plot. Een boeiend boek van begin tot eind.
