Tag archieven: politiethriller

Kepler, Lars – Hypnose

Erik Bark was voorheen een gevierd psychiater, een van de beste van Zweden, maar nu is hij praktiserend hospitaal-arts. Dan wordt hij midden in de nacht gebeld door de politieman Joona Linna. Linna vraagt zijn hulp bij een moordzaak, waarbij het leven van een tienermeisje mogelijk op het spel staat. Er is een jongen zwaargewond gevonden op de plaats waar bijna zijn hele familie vermoord is. De knaap is te zwaargewond om gewoon te worden verhoord, waardoor Linna Barks hulp nodig heeft om de jongen onder hypnose te ondervragen. Hoewel Bark plechtig heeft gezworen nooit meer, wie dan ook, onder hypnose te brengen, ziet hij in dat dit de enige optie is en verbreekt hij zijn belofte.

De uitkomst van de ondervraging is schokkend en al snel wordt duidelijk dat Bark een hoge prijs moet betalen voor het verbreken van zijn eed. Hij en zijn gezin worden slachtoffer van een serie onverklaarbare, maar gewelddadige gebeurtenissen. Daardoor raakt zijn toch al weinig stabiele huwelijk met Simone verder ontwricht en vervreemt ook zijn zoon Benjamin, die aan een bloedziekte leidt, van zijn ouders.  

Lars Kepler heeft in zijn verhaal wat vreemde handgrepen nodig om de vaart erin te krijgen. Vooral in de start is het verbijsterend dat een jongen die zo zwaar gewond is aan een hypnosebehandeling wordt blootgesteld. Dat doet zelfs bij een amateur de wenkbrauwen fronsen; kan dat zo maar? Later in het verhaal zet Lars Kepler je als lezer helemaal op het verkeerde been, het plot krijgt een onverwacht vreemde wending. Normaal gesproken is dat juist wat je zoekt in een politiethriller, maar hier schuurt het, omdat de nieuwe ontwikkeling uit het niets komt, zonder verband met het verhaal tot nu toe. Het voelt raar en kunstmatig.

Dan nog een opmerking over de karakters. Daarvan krijg je als lezer slecht hoogte. Bark: een aan pillen verslaafde arts die zich arrogant gedraagt, zijn vrouw Simone: steeds meer hysterisch en jaloers, maar na tien jaar nog steeds gewoon bij Bark en tot slot de zoon Benjamin: geen voorbeeld van een bijdehante jonge tiener. We krijgen als lezer geen vat op ze, het blijven enigszins vreemden. Wat mij betreft echt een weeffout in ‘Hypnose’. 

Ik heb de oorspronkelijk versie van ‘Hypnose’ gelezen. Ondertussen hebben de auteurs een vernieuwde, aangepaste versie van het boek uitgebracht: ‘Hypnose black edition’. Ik zou zeker voor die versie gaan, want Lars Kepler had m.i. nog heel wat recht te zetten.