Ramaz, Charles-Ferdinand – De grote angst in de bergen
Er zijn plekken op de wereld waar je als mens niet moet komen. Sasseneire, een alpenwei vlak onder de gletsjer, is zo’n plek. De ouderen in het dorp weten dat. Op Sasseneire ligt een vloek. Jaren geleden baanden mannen uit het dorp een pad naar boven; slechts één van de mannen is teruggekeerd.
De nieuwe generatie lacht om dit soort oude-mannenpraat. Zij vinden het zonde om zo’n mooi stuk grasland niet te gebruiken. Met een minimum aan stemmen wordt de beslissing genomen en een groep van zeven mannen gaat op Sasseneire zo’n zeventig koeien weiden. Het onheil laat niet lang op zich wachten. Er breekt een onbekende besmettelijke ziekte onder de koeien uit. De weide wordt onder quarantaine geplaatst. Eten voor de mannen wordt tot aan de rand van het gebied gebracht, gewapende wachters bewaken de wegen naar het dorp. Koeien sterven bij bosjes. Eerst begraven de mannen de dode dieren, later is daar niet genoeg energie voor. De dode dieren liggen als macabere beelden op het veld.
Joseph, een van de mannen op de weide, mist zijn geliefde in het dorp zozeer dat hij de quarantaine omzeilt door over de gletsjer en de kam van de berg te klimmen. Het drama voltrekt zich, de ziekte treft iedereen.
Het verhaal van de alpenwei, de ziekte en de liefde is te mager, de personages te plat. Het is allemaal te voorspelbaar. Met de coronapandemie en de stikstofcrises komt het boek wel in een ander daglicht te staan. Het boek moet het van de beschrijving van de natuur hebben. Charles-Ferdinand Ramaz beschrijft op schitterende wijze de bergen vol wisselende kleuren en geluiden. Hij laat voelen dat de mens nietig is en vooral niet moet niet denken de natuur te kunnen beheersen.
