by | 18 april 2023 · 15:48

Mythos

Fry, Stephen – Mythos, de Griekse mythen herverteld

Je moet van wrede sprookjes houden. In de wereld van de goden is alles geoorloofd om macht en aanzien te verwerven: moord, verkrachting, verbanning, marteling. In onze tijd, in onze wereld, zouden de goden niet met hun gedrag wegkomen. Stephen Fry vertelt humoristisch, helder en toegankelijk.

Er is een eerste, een tweede en een derde orde en Fly blijft maar vertellen. Hij begint met Chaos die Erebos, Nyx, Giaia en Tartaros schiep die achtereenvolgens de dag, het licht, de aarde en de dieptes baarde. En uit het een volgt het ander. Een exponentiële groei. Uiteindelijk gaat Zeus de strijd aan met de Titanen en verwerft hij de heerschappij. Goden hebben het onderling niet leuk al doen ze voorkomen van wel. Mensen, saters, faunen, nimfen zijn hun speeltjes en lijden.

Fry schrijft fantastisch. Hij laat zien dat de Griekse verhalen in de huidige wereld nog steeds een rol spelen. Het met alle middelen streven naar macht bijvoorbeeld is niet voorbehouden aan de goden. Of neem bloemennamen als krokus, narcis, hyacint en anemoon; zij vinden hun oorsprong in de Griekse godenwereld. Eindeloze verhalen, eindeloze weetjes en dan is Fry nog niet uitverteld. Er zijn wat mij betreft te veel verhalen in een boek en daarmee te veel willekeur, dood en verderf. Op een gegeven moment stond die wreedheid me tegen, het lezen stokte. Het is te veel van het slechte.

Advies: Lees een verhaal en leg het boek weg. Dan blijft het leuk.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Recensies

Getagd als , , , , , , , , , ,

by | · 15:44

Dagboek uit de rivier

Baas, Frederik – Dagboek uit de rivier

Een naamloze schrijver die zich met zijn hond heeft teruggetrokken in de Ardennen vertelt. Je kijkt als het ware over zijn schouder mee.

Zijn uitgever Robbert, die samen met zijn nieuwe vriendin Barbara op bezoek komt, komt polshoogte nemen: er moet een nieuw boek komen.

Barbara heeft een zoon Rens. Om het Rens een beetje aangenaam te maken, verzint Barbara een spannend spel. Het uitgangspunt van het spel is een krantenknipsel aan de muur van de werkkamer van de schrijver: ‘meisje vermist’. Emma is vijf jaar geleden verdwenen en nooit teruggevonden. Wat begint als een spel ontaardt in een serieuze thriller, zonder politie of lijk. Het verhaal kabbelt heerlijk rustig door, pas aan het eind is er iets van een stroomversnelling. De ontknoping is zonder meer verrassend.

Frederik Baas beschrijft de onderlinge relaties scherp. Herinneringen en gedachtes zaaien twijfel en voeren de spanning op. Dat de schrijver juist in de tijd dat Emma verdween naar de Ardennen verhuisde en dat zijn uitgever hem toen bezocht, roept bijvoorbeeld vragen op. Twijfel sluipt binnen. Waarom wil Robbert niet meedoen aan het spel om Rens bezig te houden? Waarom luistert de schrijver gesprekken af? Waarom geeft de schrijver Barbara zoveel aandacht? Wat weten we trouwens van de uitgever? Baas roert heerlijk in de onderlinge verhoudingen, speelt een geraffineerd spel. Ondertussen kabbelt het maar door. Rens en de hond van de schrijver kunnen het goed met elkaar vinden; dat lijkt de enige zekerheid.

Een atypische thriller.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Literatuur, Recensies, Thrillers

Getagd als , , , , , , , , ,

by | · 15:41

Nieuwjaar

Zeh, Juli – Nieuwjaar

Een heel ‘gewoon’ gezinnetje. Henning en zijn vrouw Teresa hebben ieder een halve baan zodat ze beiden een evenredig deel van het huishouden kunnen doen en tijd hebben om de twee kinderen op te voeden. Alles lijkt goed geregeld.

Met Henning gaat het echter niet goed. Hij voelt zich overbelast, heeft paniekaanvallen en hartkloppingen. Artsen kunnen niets vinden. In een opwelling boekt hij een vakantie met de feestdagen op Lanzarote.

Het eerste deel van het boek beschrijft Hennings gepieker over de rol van mannen en vrouwen, de verhouding tussen gezin en werk en zijn zus. Getob, gemekker en gedoe.

Geïrriteerd door zijn vrouw, met min of meer nog de kater van de oudejaarsnacht, pakt Henning slecht voorbereid de fiets om de berg omhoog op te rijden. Bovengekomen herkent hij uitgedroogd en bekaf de villa. Het is de villa waar hij met zijn ouders als kleine jongen heeft gelogeerd. Oude herinneringen, oude trauma’s komen in een keer boven. Weer thuis wordt navraag gedaan bij moeder. De herinneringen kloppen. Eind goed, al goed.

Een vakantie boeken en dan niet weten dat je er ooit eerder geweest bent; het lijkt mij ongeloofwaardig maar het kan. Ik ben er van overtuigd dat fietsen therapeutisch kan werken, slechts één rit is echter wel erg snel om problemen te duiden. Dat jeugdtrauma’s door de villa worden opgeroepen. Om die dan aan te wijzen als de oorzaak van alles wat misgaat in het gewone leven is te gemakkelijk. Zeker als de moeder de schuld van alles krijgt.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Recensies

Getagd als , , , , , , , , ,

by | 13 april 2023 · 16:43

De blinde uil

Hedayat, Sadegh – De blinde uil

Hallucinerend neemt de ik-figuur de lezer mee in een maalstroom waarin heden en verleden in elkaar opgaan, illusie en werkelijkheid elkaar overlappen en waar de gebeurtenissen zich in een steeds wisselende wereld net iets anders dan eerder herhalen.

Het paard van de lijkwagen bijvoorbeeld komt terug als het paard van de slager. Is daarmee de slager dezelfde als de koetsier van de lijkwagen? De straatventer heeft dezelfde lach als de oude man in het visioen. Zijn daarmee de oude man en de straatverkoper dezelfde persoon? En zo meer.

Het boek bestaat uit drie delen. De ik-figuur in het eerste deel ziet door een luchtrooster onder een boom een oude man zitten bij de rivier. Aan de andere kant van de rivier staat een beeldschone vrouw die hem een lotus aanreikt. De ik-figuur is geobsedeerd door de vrouw. Hij schildert haar op pennenkokers die verkocht worden door zijn oom. Op een avond komt die vrouw binnenwandelen, gaat op het bed liggen en is dood. De ik-figuur giet wijn tussen haar lippen. Ze opent haar ogen. Eindelijk kan de ik-figuur de ogen naar waarheid schilderen. Dan snijdt hij de vrouw in stukken en na een bizarre rit naar de begraafplaats, begraaft hij haar. Het tweede deel gaat over de jeugd van de ik-figuur die zonder ouders opgroeit bij een voedster. Hij trouwt met een vrouw om haar uiteindelijk te vermoorden. Als deel twee de werkelijkheid beschrijft, is die minstens zo bizar als het eerste nachtmerriedeel.
In het laatste deel, een paar pagina’s lang, lijkt de werkelijkheid tot de ik-figuur door te dringen. Dat wat voor de waarheid doorgaat.

Sadegh Hedayat schreef een niet gemakkelijk te doorgronden verhaal. Als de lezer zich kan overgeven aan de beeldschone taal dan zal hij de waanzin waarderen. 4 sterren

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Recensies

Getagd als , , , , , , , , ,

by | · 16:38

De woestijn van de Tartaren

Buzzati, Dino – De woestijn van de Tartaren

Na de officiersopleiding lonkt voor Drogo een militaire carrière. Zijn eerste stap op de ladder is het bewaken van de grens. Hij wordt ver van de bewoonde wereld in de vesting Bastiani aan de rand van de woestijn geplaatst.

Het landschap waar Drogo doorheen rijdt op weg daarnaartoe doet hem bijna besluiten rechtsomkeer te maken. Aangekomen bij de vesting wordt hij door een collega nog verder uit de droom geholpen: volgens hem is de vesting achterhaald en valt er niets te bewaken. Dan moet het leven binnen de vesting voor Drogo nog beginnen.

Ortiz en Drogo kunnen het als collega’s goed met elkaar vinden. Meesterlijk hoe Buzzati de gesprekken met de twee weergeeft. Absurditeit, zinloosheid en treurigheid zijn in al hun woorden voelbaar maar worden niet door de mannen als zodanig beleefd. Het is de lezer die de beklemming voelt. Voor de mannen is het een manier van leven. Na twee jaar krijgt Drogo verlof. Hij gaat terug naar zijn dorp maar vlucht als het ware terug naar de vesting. Hij heeft alle aansluiting met het oude leven verloren. Terug in de vesting is er weer de regelmaat van het wisselen van de wacht, de rondes lopen, turen naar de eindeloosheid. Iedereen houdt de illusie in stand dat de vijand kan komen. Een paard bij de muren zorgt voor opwinding en ondefinieerbare bewegingen in de verte zorgen voor een verhoogde paraatheid.

Pas als Drogo oud en ziek in de hospitaalwagen naar de bewoonde wereld wordt afgevoerd, is er het besef dat de tijd als droog zand tussen zijn vingers is geglipt. De intense treurigheid van het besef dat het voorbij is, dringt tot hem door.

Buzzati heeft een spannend verhaal geschreven over het leven in een oersaaie vesting.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Recensies

Getagd als , , , , , , , , ,

by | · 16:34

De grote angst in de bergen

Ramaz, Charles-Ferdinand – De grote angst in de bergen

Er zijn plekken op de wereld waar je als mens niet moet komen. Sasseneire, een alpenwei vlak onder de gletsjer, is zo’n plek. De ouderen in het dorp weten dat. Op Sasseneire ligt een vloek. Jaren geleden baanden mannen uit het dorp een pad naar boven; slechts één van de mannen is teruggekeerd.

De nieuwe generatie lacht om dit soort oude-mannenpraat. Zij vinden het zonde om zo’n mooi stuk grasland niet te gebruiken. Met een minimum aan stemmen wordt de beslissing genomen en een groep van zeven mannen gaat op Sasseneire zo’n zeventig koeien weiden. Het onheil laat niet lang op zich wachten. Er breekt een onbekende besmettelijke ziekte onder de koeien uit. De weide wordt onder quarantaine geplaatst. Eten voor de mannen wordt tot aan de rand van het gebied gebracht, gewapende wachters bewaken de wegen naar het dorp. Koeien sterven bij bosjes. Eerst begraven de mannen de dode dieren, later is daar niet genoeg energie voor. De dode dieren liggen als macabere beelden op het veld.

Joseph, een van de mannen op de weide, mist zijn geliefde in het dorp zozeer dat hij de quarantaine omzeilt door over de gletsjer en de kam van de berg te klimmen. Het drama voltrekt zich, de ziekte treft iedereen.

Het verhaal van de alpenwei, de ziekte en de liefde is te mager, de personages te plat. Het is allemaal te voorspelbaar. Met de coronapandemie en de stikstofcrises komt het boek wel in een ander daglicht te staan. Het boek moet het van de beschrijving van de natuur hebben. Charles-Ferdinand Ramaz beschrijft op schitterende wijze de bergen vol wisselende kleuren en geluiden. Hij laat voelen dat de mens nietig is en vooral niet moet niet denken de natuur te kunnen beheersen.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Recensies

Getagd als , , , , , , , , ,