Arlidge, M.J. – Iene miene mutte
Sam en Amy liften terug van een festival in Londen, worden beroofd en gedumpt in een ontmanteld zwembad. Daar liggen een pistool met één kogel en
een mobiel met een morbide opdracht: ”Wil je blijven leven, dood dan de ander, dat is de prijs”. Uiteindelijk komt Amy uitgemergeld en verwilderd het bos uitrennen. Sam is dood. Er volgen nog een fors aantal tweetallen die slachtoffer worden van dit lugubere scenario.
Inspecteur Helen Grace probeert uit alle macht met haar team de psychopaat te achterhalen die de moorden op haar geweten heeft. Wie is zij? Hoe kiest zij haar slachtoffers? Is er een onderlinge relatie? Steeds is een van de twee slachtoffers dood en de overlevenden zijn niet aanspreekbaar, getraumatiseerd en kampen met een onvoorstelbaar schuldgevoel. Allengs wordt duidelijk dat persoonlijke vetes, het duistere verleden van Helen zelf, corruptie en wraak een rol spelen. Lukt het echter Helen om voldoende klaarheid in dit schimmenspel te brengen?
Van begin tot eind onderbreekt Arlidge het verhaal met teksten waarin een masochistische vrouw zich door ene Jake met de zweep laat bewerken en met teksten waarin een meisje wordt beschreven met wel erg perverse karaktertrekken. Duidelijk zijn het hinten naar de ontknoping maar het wordt je als lezer niet gemakkelijk gemaakt om zelf de gordiaanse knoop te ontwarren. Je krijgt zelfs het gevoel dat de schrijver het misschien wel weet maar steeds met zijn gedachten een stap achter zijn tekst aanloopt zodat cruciale informatie heel laat en op vreemde plekken tussen de tekst is gefrot. Inspecteur Helen blijkt toch niet zo’n goede speurneus als je mag verwachten. Ze volgt op een verbijsterende manier alle soorten invallen die bij haar opkomen en serveert ze even snel weer 
af, de mogelijke verdachte in verwarring achterlatend. De trial-and-errormethode, die op mijn lachstuipen werkte.
Het verhaal is ontegenzeglijk spannend en je moet een sterke maag hebben om je er doorheen te eten want gruwelijke scenes zijn er te kust en te keur.