Wieringa, Tommy – Dit zijn de namen
Het verhaal gaat enerzijds over Pontus Beg, een 53-jarige commissaris van politie in Michailopol, en anderzijds over een groep mensen die de steppe in vluchten op
weg naar een ander land. Beiden komen elkaar aan het eind van het verhaal tegen. Beg ontrafelt hun geschiedenis en wordt daardoor geconfronteerd met zijn eigen afkomst. De laatste Jood van de stad, een oude rabbijn, leert hem de waarheid kennen over zichzelf.
De roman gaat over migratie en godsdienst en is een zwaargewicht: knap geconstrueerd, munt uit in zeer verzorgd taalgebruik, rake metaforen en beschrijvingen van harde, afschrikwekkende situaties en ontroerende momenten in een toegankelijke stijl. Wieringa kan het allemaal en gaat niets uit de weg.
De afschuwelijke tocht van de vluchtelingen door de steppe, waaraan geen einde lijkt te komen, neemt ongeveer de helft van het boek in beslag. Door de ontberingen verworden zij tot welhaast dieren, ze vertonen in elk geval dierlijk gedrag. Of is dit gedrag evenzeer typerend voor ons mensen? Hoe zien de duistere kanten van onze binnenwereld eruit? Gaandeweg komen steeds meer parallellen naar boven tussen de wederwaardigheden van de groep verwilderde vluchtelingen en Pontus Begs zoektocht naar zichzelf.
De roman werd bekroond met de Libris Literatuurprijs 2013. En terecht.
Het is een boek vol zwaar weer maar daartussendoor fonkelen regelmatig sterren, zo helder als glas.