Maandelijks archief: augustus 2023

Het Duitse meisje

Correa, Armando Lucas – Het Duitse meisje

Hannah Rosenthal is een joods meisje van twaalf jaar.  Ze woont met haar vader en moeder in een fraai appartement en heeft een onbezorgd leventje.

De Kristalnacht verandert alles. Hannah en haar ouders moeten vluchten. De Rosenthals weten een plaats te bemachtigen op de oceaanstomer St. Louis. Op 27 mei 1939 arriveert het schip op zijn bestemming: Havana.

De autoriteiten van Havanna laten echter geen vluchtelingen toe. Pas na onderhandelingen mogen slechts een twintigtal vluchtelingen van boord. Hannah en haar zwangere moeder behoren tot dat groepje, Hannahs vader niet. Het schip moet weer vertrekken. Geen land wil de vluchtelingen hebben. Noodgedwongen varen ze terug naar het Europa, waar de opvarenden nu juist uit wegvluchtten.

De beschrijving van de gebeurtenissen in Berlijn zijn heftig. Het is zondermeer duidelijk dat je niet zonder reden alles achterlaat. Je wordt niet uit weelde vluchteling. De kinderlijk oprechte vriendschap tussen Hannah en Leo maken het loodzware verhaal echter dragelijk. De onzekerheid, de wanhoop, de onmacht en de woede op het schip toen eenmaal duidelijk was dat er niet afgemeerd mocht worden, is wreed actueel beschreven. Alle hulde voor Armando Lucas Correa.

Zeventig jaar later krijgt Anna Rosen voor haar twaalfde verjaardag een pakketje van oud-tante Hannah met oude foto’s opgestuurd. Anna en haar moeder reizen naar Havana om Hannah – inmiddels 87 jaar oud – te ontmoeten en de verhalen over haar en de Duitse familie van Anna’s vader te horen. Op Cuba wordt de familiegeschiedenis verteld, eindelijk kan Hannah haar levensverhaal doen.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Literatuur, Recensies

Laat mij nooit alleen

Ihiguro Kazuo – Laat me nooit alleen

Kinderen op een kostschool, geen ouders, strenge leraren en strakke regels. En toch klopt er iets niet. Onder de alledaagse besognes las ik iets verontrustends, iets dat ik in eerste instantie niet kon duiden.

Pas toen ik me realiseerde dat deze kinderen gekloond zijn, vielen de kwartjes. Ze zijn gekloond met als enig doel als een levende orgaan-voorraad te fungeren. Wat een normale hoewel strenge opvoeding lijkt, blijkt een opvoeding die gericht is op het aanvaarden van hun lot: organen doneren tot de dood erop volgt. Kinderen die zich dus niet mogen hechten aan anderen, zich niet mogen binden. En het meest schokkend, de kinderen schikken zich uiteindelijk, ze zijn er immers voor gemaakt.

De vraag is, zonder dat die expliciet gesteld wordt, zijn gekloonden mensen? De kunstlerares probeert te bewijzen, door met de leerlingen kunst te maken, dat de kinderen geen monsters zijn.

Het verhaal cirkelt rond een drietal: Kathy, Ruth en Tommy. Kathy is de vertelster. Ze kennen elkaar van de kostschool. Kathy is, tot zij aan de beurt is, verzorgster in de kliniek waar de gekloonden die gedoneerd hebben, verzorgd worden.

Het is heel vervreemdend om op de rustige verteltoon van Kazuo Ihiguro over deze wereld te lezen die zo herkenbaar dicht bij de werkelijkheid staat en zo ver weg. Kazuo Ihiguro neemt mij met zijn soms ogenschijnlijk bijna saaie beschrijving mee en laat mij bijna geloven dat het goed is.

Langzaam maar zeker komt echter alles bij mij in opstand.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Literatuur, Recensies