Garner, Helen – De logeerkamer
Nicola heeft een vergevorderde onbehandelbare vorm van kanker. Zij heeft zich echter vol goede moed aangemeld bij een kliniek die alternatieve behandelingen aanprijst. Nicola is ervan overtuigd dat deze vitamine- en ozonbehandelingen aan zullen slaan en haar weer beter zullen maken. Gedurende de behandeling logeert ze bij Helen. De logeerkamer is op orde gebracht.
Het leven van Helen wordt door de doodzieke Nicola beheerst. De verzorging eist haar helemaal op. Ze ziet de eens zo sterke, zelfstandige Nicola veranderen in een wrak. Nicola ontkent botweg dat haar einde nadert. Het frustreert Helen dat ze niet tot Nicola doordringt. Haar ergernis groeit, juist omdat ze ziet dat de behandelingen berusten op leugens en Nicola daar niets van wil weten. Helen wordt langzaam maar zeker wanhopig. Ze gunt Nicola een zacht einde terwijl ze zichzelf verwijt dat ze soms boos en streng communiceert.
Het boek gaat over enerzijds het proces van het aanvaarden van het onvermijdelijke en het vasthouden aan het leven, anderzijds hoeveel je van een ander kunt vragen. Het handelt over zelfbeschikkingsrecht om te doen en laten wat je zelf denkt dat goed is en je eigen pad daarin te bewandelen ook al wordt dat door anderen als onrealistisch, zelfs dwaas, gezien. De vraag is: hoe groot kan compassie zijn?
Het boek is zondermeer een aanklacht tegen de kwakzalverij met onzinnige behandelingen die de patiënt financieel leegschudden. De gesprekken tussen Helen en Nicola zijn zo realistisch en de gedachten van Helen zijn (zeker voor mantelzorgers) zo herkenbaar vol twijfel, vol liefde, vol humor, vol zorg dat ze wel uit het echte leven afkomstig moeten zijn. Dit kun je niet verzinnen. Dit maakt het verhaal heel dichtbij en gelukkig geen moment loodzwaar. Garner schrijft licht, met humor en warm, soms pijnlijk eerlijk.
