Ishiguro, Kazuo – Klara en de zon
Klara is de verteller van het verhaal. Klara is een robot, een KV, een kunstmatige vriendin, gemaakt om eenzame kinderen gezelschap te houden. KV’s of AF’s (‘artificial friends’) leren door observaties hun denkvermogen te verfijnen. Ongelooflijk knap hoe Klara steeds beter interpersoonlijke communicatie kan duiden en emoties van mensen kan lezen.
Klara wordt verkocht aan een ziekelijk meisje, Josie. Klara komt bij Josie en haar moeder te wonen. Het verhaal speelt zich af in een wereld waar ‘opgetilde’ kinderen naar de universiteit kunnen. Ishiguro laat in het midden wat opgetilde kinderen zijn. Niet iedereen wordt opgetild. Josie is een opgetild kind en daar is ze zwak en ziekelijk door geworden; er is een gerede kans van vroegtijdig overlijden. Moeder voelt zich hierdoor schuldig. Een kunstenaar heeft van moeder de opdracht gekregen data van Josie te verzamelen met de bedoeling die data tegen de tijd dat Josie eventueel overlijdt, over te brengen op Klara.
Dat kunstmatige intelligentie niet feilloos is, wordt al vroeg in het verhaal duidelijk. Klara denkt dat de zon god is doordat ze, wachtend tot ze verkocht zou gaan worden, verkeerde conclusies trekt. De robots staan duidelijk niet in verbinding met zoiets als het internet, dat had zulke fouten kunnen voorkomen. Klara vraagt de zon Josie te redden en om de zon gunstig te stemmen saboteert ze een machine die veel rook uitblaast.
Klara neemt mij als lezer moeiteloos mee, ik bleef nieuwsgierig naar Klara. Ik vergat volkomen dat zij een robot was. Ze was eerder een naïef zoekend zorgzaam meisje dat lief wil doen. Ik leefde met haar mee. Het drong pas echt tot me door dat Klara een robot was, toen ze op een vuilnisbelt half gedemonteerd haar laatste zonnestralen opving. Verontrustend.
