Luiselli Valeria – Archief van verloren kinderen
Twee kinderen zitten op de achterbank; ze voeren gesprekken vanuit prachtige kinderlogica. De ouders zijn gericht en serieus.
De vader van de jongen (10 jaar) vertelt eindeloos over de Apache-indianen. Hij wil ‘de echo’s’ van het laatste leefgebied van de Apachen op band vastleggen. De moeder van het meisje (5 jaar) wil een documentaire maken over de tienduizenden kindvluchtelingen. Ze wil de vluchtelingen in de kern leren begrijpen. De verschillende redenen om op reis te gaan heeft zijn weerslag op de relatie.
Luiselli beschrijft de roadtrip in eerste instantie vanuit de vrouw en zo leert de lezer haar gedachten kennen, haar zorgen, haar relatie. De omgeving en de gebeurtenissen worden uitgebreid beschreven.
Halverwege het boek, wordt de jongen geïnspireerd door het boekje ‘Treurzangen voor verloren kinderen’ dat ’s avonds wordt voorgelezen. Hij gaat met zijn zusje zijn moeder helpen zoeken naar de verloren kinderen. Op dat moment wordt het verhaal verteld vanuit de jongen. Dan komt de actuele werkelijkheid van verdwenen kinderen in het grensgebied tussen Mexico en de Verenigde Staten intimiderend, verontrustend en pijnlijk dichtbij. De twee kinderen verdwalen en ontmoeten de verloren kinderen. Kinderen die te vroeg volwassen zijn geworden, ongelooflijk sterk, vindingrijk, zorgzaam en gericht op overleven.
Het is geen gemakkelijk boek: de geschiedenis rondom de indianen is mensonterend droevig. Het opsluiten van kinderen als gevangenen in detentiecentra is mensonwaardig. Luiselli hoeft geen oordeel te geven, die trekt de lezer zelf wel, daar is geen ontkomen aan.
