Bagley, Desmond – De man zonder verleden
“De man zonder verleden” is typisch ’n een-vent-uit-één-stuk die staat tegenover een multinational’ verhaal. Dit vent-uit-een-stukverhaal is een genre dat eigenlijk een beetje uit de mode is vandaag de dag. Tegenwoordig vecht de held met zijn of haar helper tegen bijvoorbeeld het Vaticaan, de Shell of een Amerikaanse regeringsdienst. De inzet is dan minstens het voorkomen van een wereldomvattende ramp. Kijk, dat is nog eens wat… 
Maar “De man zonder verleden” is het verhaal van een geoloog versus een houtkap- en hydrobedrijf in de backwoods, British Columbia. Het bedrijf is gevestigd in het fictieve Fort Farrell, een kleine stad in het binnenland en de inzet is uitsluitend het gelijk van hooguit een half dozijn individuen.
Dit gebeuren op zo’n kleine schaal maakt dat de roman een tikje gedateerd overkomt, ook de techniek verraadt enige gedateerdheid, zoals het gebrek aan geavanceerde volgmiddelen zoals GPS. De overlevingsvaardigheden van de held zijn goed, maar we kennen ze ondertussen beter. Natuurlijk is dit niet Desmond Bagley’s schuld, elke auteur schrijft binnen de beperkingen van zijn tijd.
Toch, zelfs wanneer we het verhaal lezen op zijn nominale waarde, dan had het allemaal een tandje scherper gekund. De auteur staat erom bekend dat hij uitgebreid research deed voor zijn romans en daar heeft hij toch een steekje laten vallen. Wanneer de geoloog zich schuil moet houden in het bos, doet hij dat maar een aantal dagen. Er zijn auteurs van nu die hem daar in de wildernis op de meest gruwelijke en opwindende manier aanzienlijk langer zouden hebben laten zwerven.
Elke keer als zijn achtervolgers hem te dicht naderen, vecht hij zich een weg naar de vrijheid met vuisten, messen, geweren, explosies, en oh ja, zelfs een grizzlybeer. Kortom de geoloog is dapper en een vent. Zijn tegenaanvallen zijn moedig, maar een beetje minder stoere taal (de roman wordt verteld in de ik-vorm), meer vernuft en vooral ook terechte angst waren voor mij beter geweest.
Toch is “De man zonder verleden” een prima boek dat veel leesplezier geeft en beter is geschreven dan de meeste thrillers van nu. Het is nog net geen klassieker, maar wel erg goed. Eigenlijk het perfecte script voor Clint Eastwood in zijn jonge jaren…