Van Veen, Herman – Voor het eerst, verhalen over ouder worden.
Herman van Veen rijgt speels de ene anekdote aan de andere. Een verhaaltje van een paar regels, soms een halve bladzijde.
Van Veen hoeft, zegt hij, alleen maar zijn ogen dicht te doen om zijn herinneringen te zien, hij kijkt naar binnen. Hij zoekt geen herinneringen, ze komen voorbij, hij hoeft ze alleen maar te plukken. Zijn goede geheugen levert eindeloos veel verhaaltjes. Hij vertelt associatief, soms is een enkel woord voldoende om van de hak op de volgende tak te springen.
Van Veen beheerst het talent ‘luchtigheid’, ook bij ingrijpende ervaringen. Hij raakt het aan, zet in een paar zinnen de kwestie neer en gaat verder. De lezer zal zelf moeten invullen. Er woonden bijvoorbeeld in de context van de Tweede Wereldoorlog veel Joden in de buurt waar hij opgroeide. Hij vertelt dat zijn zus op haar zestiende een kind krijgt en dat is het. Soms werkt het korte en bondige wel. Het lukt hem bij mij angst op te roepen als hij schrijft dat op vier mei in de stilte geluisterd wordt of de oorlog terugkomt. Verdriet uit van Veen met een omweg. Er staat bij elk optreden een witte vergeet-mij-niet-roos op de piano om zijn vriend te gedenken die aan leukemie stierf.
Mijn bewondering voor Herman van Veen de zanger, de muzikant doet mij doorlezen. Ik herken hem en ben tegelijkertijd teleurgesteld. Wat wil hij vertellen? Het is me te oppervlakkig, het positief luchtige is te vermoeiend. Een boek is geen liedtekst.
