Welagen, Robbert – Raam, sleutel
Karlijn is opgewonden, haar eerste boek is goed ontvangen, er wordt nu een televisieopname gemaakt. Ze heeft een energiek gesprek met Hanna, de interviewster. Karlijn doet het nooit, maar nu zet ze het raam open. Aan het eind van de opname legt Hanna haar hand op de knie van Karlijn, Karlijn raakt erdoor in verwarring.
De televisieploeg vertrekt. Karlijn loopt mee naar buiten. De deur klapt dicht. Met de telefoon van de buurvrouw belt ze Arne, haar partner die onmiddellijk op zijn fiets springt om de sleutels te brengen. Onderweg wordt hij doodgereden. Hoe wrang: de televisie-uitzending en de begrafenis zijn op dezelfde dag.
Karlijn voelt zich schuldig. Waarom was ze zo in verwarring door die hand op haar knie? Was ze dat niet geweest dan had ze ongetwijfeld haar sleutels gepakt, had ze … was Arne niet op zijn fiets gesprongen.
Karlijn komt niet tot rouwen. Vol schuldgevoel zoekt ze Hanna op. Er volgt een spannende liefdesrelatie. Als Hanna een paar dagen weg is, gaat Karlijn het appartement van Hanna binnen. Daar gumt ze aantekeningen uit boeken en gooit ze de blouse die Hanna aan had op de dag dat Arne stierf, weg. Ook het kettinkje dat ze toen droeg gooit ze weg. Hanna is des duivels.
Karlijn wordt door de uitgever overgehaald om het moment van succes uit te buiten. Ze gaat mee naar Berlijn. Een interview met een journalist verloopt desastreus, de man is totaal niet geïnteresseerd in haar. Karlijn raakt steeds meer de weg kwijt. Robbert Welagen weet rouw en verliefdheid ogenschijnlijk zonder moeite uit te diepen. Uiterst knap hoe hij de ontgoocheling van Karlijn treft. Het is zo invoelbaar, bitter. Hoe een raam dat opengezet wordt, met het gevolg dat een deur dicht waait, zulke ingrijpende gevolgen kan hebben.
