Tag archieven: Piero Chiara

De mantel van astrakan

Chiara, Piero – De mantel van astrakan

Er gebeurt in dit boek niet zo veel: de ik-figuur van het verhaal, een Italiaanse jongeman, leest boeken en verkent lopend Parijs.

De ik-figuur huurt bij weduwe Lenormand een kamer. De kamer was van haar zoon Maurice, die volgens het verhaal van de weduwe met een geliefde naar Indochina is vertrokken en niets meer van zich laat horen. De boeken die in de kamer staan zijn van Maurice. Maurice bleek een brede interesse te hebben in filosofie en wetenschap. Dat bevalt de ik-figuur zeer. Tussen de boeken vindt hij dagboeken. Hij herkent zichzelf in delen van Maurice’ verhalen. Ondertussen is de weduwe ingenomen met de nette, rustige huurder en vindt hem op haar zoon lijken.

Slenterend door de straten van Parijs ziet de ik-figuur op de eerste etage van een huis een jonge vrouw voor een spiegel naakt dansen. Hij is gebiologeerd door deze vrouw en loopt dagelijks langs het huis om haar te bekijken. Op een gegeven moment spreekt hij de vrouw aan. Ze stelt zich voor als Valentin. Er ontstaat zoiets als een voorzichtige relatie. De huurder besluit langer in Parijs te blijven en omdat het kouder begint te worden, is het voornemen heen en weer naar huis te gaan om warme kleding te halen. De weduwe geeft hem echter de kleren van haar zoon waardoor de noodzaak om naar huis te reizen komt te vervallen.

Dat de ik-figuur de kleren van Maurice draagt, verwart Valentin. Uiteindelijk vertelt ze dat Maurice en zij bevriend waren en dat Maurice niet naar een ver land is vertrokken maar dat hij in de gevangenis zit. Dan ontsnapt Maurice uit de gevangenis en eist ‘zijn’ Valentin op. De ik-figuur gaat terug naar Italië. Na maanden staat Valentin ineens voor zijn neus …

Knap hoe Chiara de spanning tussen  Maurice, Valentin en de ik-figuur voelbaar maakt in een verhaal waar nauwelijks iets gebeurt.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Recensies