Tag archieven: novelle

Het jachtgeweer

Inoue, Yasushi – Het jachtgeweer

Het verhaal begint met de dichter die een gedicht schreef dat gepubliceerd werd in het jagerstijdschrift. De aanleiding voor het gedicht was een jager met zijn geweer maar het gedicht ging niet over jagen of jagers.

Maanden later ontvangt de dichter een brief van Jōsuke Misugi. Misugi is geraakt door het gedicht, herkent de eenzaamheid en het onontkoombare. Als geschenk stuurt hij drie brieven mee. Misugi vraagt de dichter alleen om de brieven te lezen. Hij veronderstelt dat de brieven door de dichter begrepen zullen worden.

Inoue zet met de dichter de lezer op het spoor van een bepaalde manier van lezen. Daarmee is de rol van de dichter in het verhaal uitgespeeld. De drie brieven nemen de hoofdrol in het verhaal over. De brief van Shoko, de dochter van Saiko, is streng, beschuldigend, klagerig en naïef. Ze walgt van het spel dat Misugi met haar moeder speelde. Haar moeder is aan schaamte en wroeging ten onder gegaan, concludeert ze.

De tweede brief is koud, zakelijk en afstandelijk. Midori, de bedrogen vrouw, heeft vanaf het begin van de buitenechtelijke relatie geweten wat er speelde. De leugens van Misugi vielen zwaar. De bedreiging met het jachtgeweer gaf de doorslag; ze stelt een scheiding voor. Saiko, de minnares, schreef een brief van ongekende intensiteit. Ze werpt Misugi voor de voeten dat hij haar nooit echt gekend heeft. Voor haar is hij de slang, terwijl hij haar zo noemde. Ze is de kracht verloren om verder te leven. Met het overhandigen van haar dagboek aan haar dochter Shoko openbaart ze haar waarheid.

De vraag die speelt, is of je op een integere manier overspel kunt plegen.

De prachtige terughoudendheid in taal maakt meer zichtbaar dan wanneer er grote woorden gebruikt zouden zijn. Drie brieven, drie vrouwen, drie waarheden die totaal verschillend zijn, vormen één.

Het is aan de lezer.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Recensies

Norwegian wood

Haruki, Murakami – Norwegian wood

Norwegian wood van de Beatles klinkt. Door het lied wordt de volwassen Watanabe als het ware teruggeplaatst in zijn studententijd. Die studententijd begint rond de zelfmoord van Kizuki, zijn beste vriend. De zelfmoord van Kizuki is in het boek als ondertoon alom aanwezig.

Naoko, de vriendin van zijn overleden vriend, en Watanabe zijn in die tijd emotioneel op elkaar aangewezen. Omdat het praktisch niet mogelijk is om bij elkaar te zijn, schrijven ze elkaar.  Ze zijn op afstand van elkaar met huid en haar aan elkaar verbonden. De brieven zijn bepalend voor het verhaal; het zijn juweeltjes. De liefde die Watanabe voelt voor Naoko is immens. Angsten, eenzaamheid en liefde worden zo beschreven dat ik als lezer meteen meega. Zo zouden die dingen inderdaad kunnen gaan.

De studententijd overkomt Watanabe. Hij lijkt geen vat op te hebben op alles wat op hem afkomt. Het leven leeft hem. Er is liefde, verdriet, eenzaamheid, drank en sex. Het is een tijd waarin boeken en muziek terugkerende rustpunten zijn. Naoko verdwijnt. Watanabe vindt haar uiteindelijk terug in een kliniek. Ze brengen een paar intense dagen met elkaar door. Diepgaande gesprekken, hunkerend naar elkaar. Herinneringen blijken te vervagen, tegelijkertijd zijn ze bepalend en blijven ze aanwezig.

De twee delen de angst om herinneringen helemaal te verliezen, in een gat te vallen waar ze niet meer uit komen. Terug op de campus ontmoet Watanabe Midori. De twee krijgen een relatie. Midori heeft volop energie, levenskracht. Ze sprankelt, is impulsief. De twee trekken elkaar aan, stoten elkaar af; stoppen en beginnen de relatie weer. De briefwisseling met Naoko gaat ondertussen gewoon door.

Een van de belangrijkste vragen die Watanabe zichzelf stelt is of je van de ander kunt houden terwijl je grote liefde voelt voor een derde. Watanabe stelt vragen waarop hij geen eenduidende antwoorden kan geven.

Een boek met onder de woorden verborgen levenswijsheden.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Boeken, eBooks, Fiction, Literatuur, Recensies