Rooney, Sally – Normale mensen
Connel en Marianne zijn twee jonge mensen in eenzelfde stad op eenzelfde school. Hij is populair, zij niet. Bij hem thuis moeten de eindjes aan elkaar geknoopt worden, bij haar is er overvloed. Moeder en zoon gaan liefdevol met elkaar om. Het wordt beetje bij beetje in het verhaal duidelijk waar de kilte bij haar thuis vandaan komt.
Zijn moeder maakt bij Marianne thuis schoon. Hij haalt en brengt haar en wacht ondertussen in de keuken. Daar zoenen Connel en Marianne voor het eerst. Ze krijgen een relatie. De relatie blijft voor de buitenwereld verborgen. Ik begrijp dit niet.
Zowel Marianne als Connel gaan na het examen naar het Trinity College in Dublin. De rollen zijn nu omgedraaid: nu is Marianne populair en hoort Connol er niet bij. Ze zien elkaar tijden niet en leven hun eigen leven. Als ze elkaar weer tegenkomen, voelen beiden de diepe band die nog steeds aanwezig is. Hoe het afloopt blijft gelukkig onduidelijk en dat is maar goed ook. Dat geeft de lezer ruimte.
Het is knap dat Rooney de bijzondere band tussen de twee zo tastbaar weet te maken. Ze maakt van de lezer de alleswetende. Het lijkt een truc van Rooney, zo palmt ze de lezer in. Je voelt de liefde, je beleeft de individuele eenzaamheid en kwetsbaarheid. Je maakt de worsteling van beide kanten mee. Je leert zowel Connel als Marianne beter kennen dan de twee elkaar. De emoties slepen je mee en dwingen je door te lezen. Tegelijk klopt er iets fundamenteels niet. Beide jonge mensen zijn zich zeer bewust van hun eigen gevoelens en verlangens. Zowel Marianne als Connel kunnen zich prima uiten in woorden, maar bespreken hun diepere gedachten en gevoelens niet met elkaar. Ik begrijp dat niet.
