Fossum, Karin – Veenbrand
Een 4-jarige kleuter en zijn moeder worden vermoord gevonden in een oude caravan; op de vloer ligt een bebloed mes. Inspecteur Conrad Sejer en collega Jacob Skarre onderzoeken de moord.
De kleuter is Simon, die woont bij zijn moeder Bonnie. De vader is uit beeld. Bonnie is een lieve vrouw, werkt met hart en ziel in de gezinszorg, wil iedereen tevredenstellen en krijgt dus alle moeilijke cliënten. De band tussen moeder en zoon is heel hecht.
Eddie, zoon van Mass, is licht gehandicapt: hij heeft een gedragsstoornis. Eddie is groot, dik en werkt niet. Hij heeft hond Shiba en is altijd bang dat zijn moeder iets overkomt. Zijn vader en de hele familie is dood. Eddie leest rouwadvertenties, puzzelt en gedraagt zich meestal redelijk onaangepast.
Sejer en Skarre volgen alle mogelijke sporen minutieus en natuurlijk wordt het raadsel van de moord opgelost: waarom moesten die zachtaardige moeder en haar zoontje dood?
Er zijn drie verhaallijnen: Bonnie en Simon, die van een moeilijk bestaan met weinig geld en almaar gesappel eindelijk door toedoen van een mecenas uitzicht hebben op een riant bestaan. Mass en Eddie, die zich geen leven kunnen voorstellen zonder de ander en proberen zich in te dekken bij een mogelijk verlies. De laatste verhaallijn is die van Sejer en Skarre en hun verwoede pogingen klaarheid te brengen in de moorden. Overigens strooit Fossum je ook een berg zand in de ogen door talloze andere lijntjes uit te gooien.
Het vertelperspectief wisselt regelmatig tussen 2005 en 2004. De karakters van de personen zijn uitgebreid beschreven. Hun angsten, twijfels, handelen en denken. Daar is Fossum een meester in!
Wat tegenvalt is de schrijfstijl. In tegenstelling tot haar vorige boeken is deze, zeker in de eerste helft, te weinig boeiend, zelfs vaak saai. Daarna krijgt het verhaal meer vaart en uiteindelijk weet Fossum toch nog te verrassen met een opzienbarende plot.
De titel is perfect gekozen. Waarom? Daar kom je achter als je ‘Veenbrand’ leest.
