Quintana, Anton – Het boek van Bod Pa
Bod Pa is gekleed in een stinkende oude jas, draagt laarzen waarvan de oorspronkelijke kleur door al het lapwerk niet meer zichtbaar is en rijdt op een klein paardje. Bod Pa reist, wat heel ongebruikelijk is, alleen over de eindeloze vlakten. In zijn kielzog zwerven een wilde wolf en raaf met hem mee.
Bod Pa is een dwerg, dichter, zanger, sjamaan en zwaardvechter. Hij heeft de reputatie onoverwinnelijk te zijn. Dat trekt collega zwaardvechters aan die de eer willen verwerven Bod Pa te hebben verslaan. Bod Pa zoekt het gevecht niet op. Is een duel echter niet te voorkomen dan is Bod Pa meedogenloos. Tweemaal wordt de uitslag van zo’n gevecht gemeld; Bod Pa leeft nog.
Bod Pa is als sjamaan gevraagd te komen om Perregrin te genezen. Het been van de jongen breekt steeds, geneest niet. Perregrin moet erg aan Bod Pa wennen. Bod Pa heeft zo zijn eigen aanpak. Bod Pa en Perregrin maken tochten vol ontberingen. Perregin durft steeds meer te vragen. Vragen over de zin van het bestaan. Bod Pa geeft geen antwoorden, hij zet aan tot zelf nadenken. Antwoorden moeten verworven worden. Om Perregrin tot inzicht te brengen daagt Bod Pa uit, is hij onvoorspelbaar, raadselachtig en vreemd. Bod Pa laat in al zijn onnavolgbaarheid Perregrin de noodzaak zien om te veranderen en de verantwoording voor zichzelf te pakken. Perregrin wil in eerste instantie niet maar omarmt uiteindelijk die noodzaak. Zijn been geneest.
Anton Quintana dwingt de lezer met intuïtie te lezen. Niets is wat het lijkt. De uitspraken van Bod Pa zijn verwarrend, tegenstrijdig, filosofisch, magisch of onzinnig. Bod Pa spreekt in raadsels; even plat als diepzinnig, even leerzaam als humoristisch. Nergens is het belerend. Nergens wordt het zweverig. Quintana speelt moeiteloos met contrasten, met paradoxen, met uitersten. Uiterst compacte poëzie uit de mond van Bod Pa staat tegenover uitweidingen over de Aziatische grootheid van de natuur met vermoeiend veel woorden. In het laatste ligt een klein minpuntje van het boek.
