Enter, Stephan – Grip
Na twintig jaar zoeken ze elkaar weer op. Lotte is niet enthousiast. Paul, inmiddels haar man, heeft echter toentertijd geroepen dat als hij hoogleraar is en aan zee met een mooi uitzicht woont, zijn vrienden moeten komen. Vincent en Martin zeiden te komen en zijn nu onderweg.
Stephan Enter beschrijft de dynamiek binnen de groep prachtig. Hij laat Vincent, Paul en Martin elk hun verhaal vertellen. Lotte komt niet aan het woord; ze komt tot leven in de woorden van de drie mannen.
Enter speelt met de waarheid. De gebeurtenis is dan wel hetzelfde geweest, de betekenis die ieder eraan gaf, is anders. Zo ontstaan er meer waarheden. Zo krijgt vriendschap lagen.
Vincent en Lotte kennen elkaar vanaf hun schooltijd en kennen elkaar door en door. Om hun vriendschap niet op het spel te zetten wijst hij zijn grote liefde Lotte af. Paul ziet alles maar laat lang niet alles blijken. Hij vindt Lotte een ongeleid projectiel maar geweldig. Tijdens het klimmen stapt Lotte het lot tartend op zwak ijs. Ze stort naar beneden. Paul springt Lotte achterna en wrikt haar los. Lotte kijkt hem direct na het incident aan en zegt “Het is een ongeluk – goed?” Paul denkt het zijne ervan maar zegt: “Heb ik toch zelf gezien?”.
Martin kijkt erg tegen Vincent en Paul op. Hij voelt zich in alles de mindere. Nu wordt hij hoogleraar, is getrouwd met Lotte, heeft een kind en is net verhuisd naar een huis met uitzicht op zee. Lopend door de baai naar het huis van Martin en Lotte komt het water ineens razendsnel op. Hoe overtuigend de verhalen van de mannen ook zijn, Enter geeft ruimte om te interpreteren, te verbinden aan eigen gedachten, gevoelens en ervaringen. Misschien is het hebben van vriendschap een illusie. Blijvend zijn de zee, de zon, de bergen en de natuur.
