Hedayat, Sadegh – De blinde uil
Hallucinerend neemt de ik-figuur de lezer mee in een maalstroom waarin heden en verleden in elkaar opgaan, illusie en werkelijkheid elkaar overlappen en waar de gebeurtenissen zich in een steeds wisselende wereld net iets anders dan eerder herhalen.
Het paard van de lijkwagen bijvoorbeeld komt terug als het paard van de slager. Is daarmee de slager dezelfde als de koetsier van de lijkwagen? De straatventer heeft dezelfde lach als de oude man in het visioen. Zijn daarmee de oude man en de straatverkoper dezelfde persoon? En zo meer.
Het boek bestaat uit drie delen. De ik-figuur in het eerste deel ziet door een luchtrooster onder een boom een oude man zitten bij de rivier. Aan de andere kant van de rivier staat een beeldschone vrouw die hem een lotus aanreikt. De ik-figuur is geobsedeerd door de vrouw. Hij schildert haar op pennenkokers die verkocht worden door zijn oom. Op een avond komt die vrouw binnenwandelen, gaat op het bed liggen en is dood. De ik-figuur giet wijn tussen haar lippen. Ze opent haar ogen. Eindelijk kan de ik-figuur de ogen naar waarheid schilderen. Dan snijdt hij de vrouw in stukken en na een bizarre rit naar de begraafplaats, begraaft hij haar. Het tweede deel gaat over de jeugd van de ik-figuur die zonder ouders opgroeit bij een voedster. Hij trouwt met een vrouw om haar uiteindelijk te vermoorden. Als deel twee de werkelijkheid beschrijft, is die minstens zo bizar als het eerste nachtmerriedeel.
In het laatste deel, een paar pagina’s lang, lijkt de werkelijkheid tot de ik-figuur door te dringen. Dat wat voor de waarheid doorgaat.
Sadegh Hedayat schreef een niet gemakkelijk te doorgronden verhaal. Als de lezer zich kan overgeven aan de beeldschone taal dan zal hij de waanzin waarderen. 4 sterren
