Rijneveld, Marieke Lucas – Mijn lieve gunsteling
Het verhaal is een nachtmerrie. Een 49-jarige veearts wordt verliefd op een boerenmeisje van 14. Door de ongelijkheid van de relatie gaat het verhaal, notabene verteld door de veearts zelf, over seksueel kindermisbruik, machtsmisbruik.
Marieke Lucas Rijneveld hanteert een vertelstijl die doordendert, je als lezer bij de keel grijpt en meezuigt. Zinnen zijn op hol geslagen. Een voortdenderende stroom woorden die over elkaar heen buitelen en die het zicht ontnemen op waar het over gaat. De snelheid van woorden versluiert de waanzin. Het is een goed werkende truc. Je hebt als lezer niet de tijd om te walgen. Je leest door al is de vraag of wat je leest enige zin heeft, ergens toe leidt. Het antwoord komt als het boek uit is: mijn conclusie is dat het nergens toe leidt, het legt bloot.
Het is misselijk makend te lezen hoe de veearts berekenend en nietsontziend te werk gaat. Hoe hij manipuleert, dat verbloemt en zijn gedrag goed praat. Hij maakt misbruik van de kwetsbare situatie van het kind. Stel je even voor: een oude getrouwde man geeft een jong meisje een string. Ziek is het. Alle seinen zouden op rood moeten springen. De omgeving heeft het niet door en als de vrouw van de arts het eindelijk doorheeft, scheldt ze hem alleen maar uit.
Lucas Rijneveld laat briljant en haarscherp zien hoe het mechanisme van manipulatie werkt. Nergens worden woorden grof, al beschrijft ze expliciet. De taal is mooi.
Ze lijkt mededogen met de veearts te hebben; ze laat hem schuilen achter zijn eigen jargon. Ze laat hem zijn handelen uitleggen. Ze laat hem het meisje bij wijze van spreken bezingen met teksten die liefdesliedjes teer maken. Je zou bijna geloven dat er liefde aanwezig is. Taal die manipuleert. Lucas weeft een knap web van woorden en heeft de lezer in haar macht.
