Van Vuuren, Jet – Wintergast
Bea Versluis is moe. Te moe. Ze is moe door haar werk als schooljuffrouw, ze is moe van haar man die steeds meer van haar vraagt. Als hij, ernstig in de war, probeert haar te wurgen is het gewoon genoeg geweest. Wanneer haar aangetrouwde neef Sicco haar uitnodigt de kerstdagen bij hem en zijn familie door te brengen gaat ze daar dan ook grif op in. 
Hoewel ze de familie van haar echtgenoot nauwelijks kent, vertrekt ze naar Groningen zonder haar man. Onderweg raakt ze ingesneeuwd door een vreemde autopech en als Sicco haar ophaalt is er geen andere oplossing dan een kerstvakantie op de herenboerderij door te brengen, totdat de auto is gerepareerd. De boerderij ligt ver van ieder dorp en heeft een duister verleden. De hele familie, behalve Sicco’s dochter Roos, vindt het beslist een onzalig idee om iemand als Bea te logeren te hebben. Maar ingesneeuwd en geïsoleerd ontdekt Bea een verschrikkelijk familiegeheim. De gedroomde warme, rustige kerst raakt bij iedere gebeurtenis verder weg. In plaats van tot rust te komen, wordt haar helemaal geen slaap meer gegund. Dan valt het eerste slachtoffer, maar wat is nog realiteit en wat droomt ze?
“Wintergast” is een verhaal dat je regelmatig op het verkeerde been zet. In het begin dacht ik een soort spannende streekroman in te stappen, maar je ontdekt al snel dat de ongewone, korte tussen-hoofdstukken je aanwijzingen geven om het reguliere verhaal te kunnen volgen. Om dan tot slot te ontdekken dat de sympathieke, naïeve hoofdpersoon, die het allemaal overkomt, misschien helemaal niet zo aardig is…
Van Vuuren schrijft in prettig korte hoofdstukken, een vlot verhaal met een goed plot. Het wordt een spannend verhaal, ook door de plotselinge wendingen. Het slot is verrassend en volkomen geloofwaardig.
