Van Roosmalen, Monique – Dankbare kinderen huilen niet
Mieke kan niet goed meekomen op school doordat ze slecht ziet. Haar ouders weten niets beters dan haar op zevenjarige leeftijd naar een internaat voor blinde en 
slechtziende kinderen te sturen. Dit instituut wordt geleid door nonnen, die over het algemeen weinig benul hebben van het omgaan met kinderen, laat staan pedagogisch en psychologisch inzicht hebben. Sommigen van hen bedoelen het goed, anderen doen onverschillig hun werk met als enig streven dat er “rust en orde” in het instituut heerst.
Door de sfeer in het internaat, de conservatief rooms-katholieke omgeving en het gebrek aan liefdevol sociaal contact ontwikkelt Mieke een hoogst beperkt wereldbeeld. Van haar ouders krijgt zij weinig steun. Ze voelt zich steeds ellendiger en denkt dat het haar straf is dat ze zo moet leven.
Het boek is zonder meer aangrijpend. Het geeft een schrijnend beeld van hoe het er op een internaat kon toegaan in de jaren vijftig en zestig. Alleen de titel al geeft de sfeer zo prachtig weer. Het verhaal is consequent vanuit het gezichtspunt van het opgroeiende meisje geschreven. Haar ontwikkeling wordt mooi gevolgd: haar taalgebruik verandert met het ouder worden, evenals haar gedachtegang, die, ondanks het contact met een progressiever geestelijke, steeds depressiever wordt.
Toch is dit niet een ‘zwaar’ boek. Het is met veel vaart en humor geschreven; de blik vanuit kinderogen is verfrissend.
Kortom, een knap boek, dat zeer de moeite waard is!
Recensent: Dick van Zijderveld