Hollander, den, Loes – Bodemloos
Tjeerd woont alleen, heeft een baan en kampt met zijn homofiele gevoelens. Zijn zus Lizzie heeft een drukke baan en is verliefd op Jaap, 
een gescheiden man. Beide worden gebeld door Mies, hun tante, die hen vertelt dat hun moeder Hella na – wéér – een zelfmoordpoging ligt in het ziekenhuis. Ze benadrukt dat het er nu wel erg slecht uitziet. Tjeerd, Lizzie en Mies hebben onderling een sterke familieband. Echter als de moeder overlijdt, gaat de beerput open en komen er allerlei lijken uit de kast. Daarnaast komt de vader, aangetrokken door de erfenis, weer in beeld. Zitten ze daarop te wachten? Is de band tussen de kinderen en hun tante voldoende sterk om te overleven, letterlijk en/of figuurlijk?
Het boek begint met twee prologen waarbij Den Hollander meteen haar kruit verschiet. Dat is jammer. Je weet al hoe het afloopt en waarom. Aan het eind volgen nog zo’n twaalf pagina’s, waarvan de zin mij ontgaat. Het tekent haar schrijfstijl: zeer uitvoerig, soms chaotisch en onnavolgbaar wat fronsende wenkbrauwen oplevert, ook bij de uitwerking van de karakters. Den Hollander heeft het perspectief goed gekozen. Afwisselend lees je vanuit de beleving van de hoofdpersonen Tjeerd, Lizzie en Mies en wordt duidelijk dat er bij alle drie geheime en onverwerkte drama’s liggen. Thema’s zijn: scheiding, seksueel misbruik, psychische instabiliteit en de gevolgen van dit alles. Het hele verhaal komt op mij ongeloofwaardig over.
Loes den Hollander wordt op menige site de hemel in geprezen om haar bijzondere schrijverskwaliteiten. Zij schrijft gemiddeld blijkbaar drie boeken per jaar en bedient daarmee een trouw lezerspubliek. Houwen zo, maar breng me niet ook nog in verwarring door haar oeuvre literaire thrillers te noemen want dat is dit boek niet. En dat is helemaal niet erg want het leest heel gemakkelijk weg.