Verhoef, Esther – Tegenlicht
Meisje Vera Zagt groeit op in een gezin met een zeer autoritaire vader en een zachte, onzekere moeder met psychische problemen. Vera wordt veel gepest op school totdat ze zich maar aanpast en doet als de
anderen: “Ik ben ook gaan roken. Als je flink kauwgom kauwt, dan proef je het niet zo erg. Ik val niet meer op. Ik hoor erbij.” Vader is beroepsmilitair en bijna nooit thuis, moeder wordt regelmatig opgenomen in een inrichting zodat Vera vaak bij haar oma is. Eenmaal volwassen kampt Vera nog steeds met een beschadigd zelfbeeld van haar ontregelde jeugd. De drie wankele peilers van haar bestaan – twintig jaar huwelijk met Lucien, beroep fotografe, woning ’t Fort – worden langzaam ondergraven en storten in. Zal Vera het met de puinhopen om zich heen, redden?
Een indringende roman die nog tijden door je heen speelt. Het thema is de invloed van je roots, je opvoeding en je jeugd op je ontwikkeling naar volwassenheid. Wat neem je mee, wat wordt je opgedrongen, wat is van jou, hoe ontworstel je je aan emoties en gevoeligheden die je niet wil?
Esther Verhoef is een meester in het beschrijven van karakters. Met name bij Vera, maar ook bij haar ouders, echtgenoot Lucien, minnaars Nico en Aron kun je naar binnen kijken. Verhoef speelt slim met de tijd: het verhaal start met een flashforward, een verwijzing naar iets wat te gebeuren staat. Dan komt deel 1 met in elk hoofdstuk Vera’s jeugd, beschreven in de tegenwoordige tijd en haar volwassen leven in de verleden tijd. Daardoor komt wat gebeurd is heel dichtbij, het verhaal krijgt zo diepgang en het thema wordt glashelder. In deel 2 verlaat ze dat principe: het is niet meer nodig. Haar verleden is bekend en het verhaal ontrolt zich met gruwelijk diepe dalen naar het einde.
Verhoefs romandebuut is een grootse, spannende pageturner van bijna 600 pagina’s, die je na lezing stil weglegt.
