Link, Charlotte – De toeschouwer
Het boek start met een proloog die dermate schokkend eindigt dat het hoofdthema gruwelijk duidelijk
wordt en dat de laatste zin de hele tijd in je achterhoofd blijft hangen omdat het een hele tijd duurt voordat je het verband ziet met het verhaal.
Er zijn drie verhaallijnen. Een van alleenstaande vrouwen die zuchten onder psychologisch machtsmisbruik van hun partners. Een van de toeschouwer die mooie en geslaagde vrouwen en hun naaste omgeving observeert. En een van de politie die op zoek gaat naar een psychopaat die een stuk of wat gewetenloze moorden pleegt en blijkbaar een hartgrondige hekel aan vrouwen heeft.
De verhaallijnen, die in eerste instantie niets met elkaar te maken lijken te hebben, komen gaandeweg dichter bij elkaar in een zinderend einde dat ver voordat het boek eindigt al duidelijk wordt. Dat is jammer, hoewel ik het geen straf vond het complete boek uit te lezen.
Ik ga geen namen noemen, wel hier een citaat dat je een unheimisch gevoel geeft: “Buiten staat een auto. Ik geloof dat iemand mijn huis observeert. Dat gaat al een aantal weken zo…..Koplampen uit. De auto staat ergens en ik weet niet wat de chauffeur wil. Van míj wil.”
Het verhaal beslaat een kleine drie koude, winterse en in alle opzichten rillerige maanden. Het boek is gemakkelijk leesbaar. Charlotte Link voert verschillende personen op met allemaal een donker randje en zet ze zo neer dat je als lezer in verwarring van de ene mogelijke dader naar de andere hopst. Dat was tenminste bij mij het geval.
Een lezenswaardige thriller maar waarom dat ‘literair’ er nou bij moet…